„Aby być prawdziwym powieściopisarzem, trzeba zgłębić i ogarnąć całe społeczeństwo, gdyż powieść jest historią życia prywatnego narodu”. Tak oto rolę pisarza określił Balzac i nie były to słowa rzucone na wiatr, przynajmniej dla niego, bowiem cała rozległa twórczośc literacka francuskiego pisarza miała spełnić jeden cel: stać się zapisem panoramy francuskiego społeczeństwa XIX wieku (a w trochę szerszej perspektywie: społeczeństwa ludzkiego w ogóle).
Zamysł stworzenia tak monumentalnego dzieła, a raczej cyklu, w którego skład wchodzić miały poszczególne dzieła, powstawał powoli. Mniej więcej w 1833 roku, Balzac postanowił połączyć te powieści, które już zostały napisane z tymi, które dopiero mgliście jawiły się w umyśle pisarza, w jeden określony cykl, któremu kilka lat pó?niej nada nazwę „Komedii Ludzkiej”.
Założenia tego ogromnego przedsięwzięcia, Balzac przedstawił w przedmowie do I tomu „Komedii”, gdzie również określił sposób, w jaki ujęty miał być temat tego cyklu, czyli ludzkie społeczeństwo. Zamysł swojej „metody” wyraził w nastepującym zdaniu: Jeżeli Georges Leclerc de Buffon stworzył wspaniałe dzieło, próbując dać w jednej książce całokształt zoologii, czyż nie można by podobnego dzieła dokonać dla społeczeństwa?
W związku z takim postulatem, człowiek miał zostać rozpatrywany w perspektywie przyrodniczej jako gatunek, zaś sam opis miał zostać ujęty w 130 zaplanowanych utworach, z kórych ostatecznie Balzac zdążył napisać 91 – powieści, opowiadań i szkiców.
Całość miała zostać podzielona – jak możemy przeczytać we wspomnianej przedmowie – na część pierwszą ”Studia obyczajowe”, na które składać się miały: „sceny z życia... (wymieńmy je w jednym ciągu) prywatnego, prowincji, paryskiego, politycznego, wojskowego, wiejskiego, w nich to bowiem Balzac chciał stworzyć „historię powszechną społeczeństwa, zbiór wszystkich jego dzieł i spraw...”.
Część drugą „Komedii” stanowiły „Studia filozoficzne”, „w nich – jak pisał Balzac – wykazuję przyczynę społeczną wszystkich zjawisk; odmalowuję kolejno spustoszenia myśli”. Cześć trzecią – ostatnią, określały „Studia analityczne”. Centralnym punktem „Komedii”, dzięki któremu w umyśle pisarza zrodził się pomysł na cały cykl, była jedna z bardziej znanych powieści Balzaca „Ojciec Goriot ”.
Balzac jako pisarz z pewnością wyróżniał się pracowitością; zwykle kładł się spać około godziny 6 po południu, wstawał przed północą, aby następnie pisać do upadłego. Zdarzało mu się, że pracował po 14 godzin na dobę.
Jednak taki zapał bardziej wynikał z konieczności niż z pasji pisarskiej (której z pewnością mu nie brakowało). Od chwili swoich pierwszych sukcesów literackich, Balzac prowadził bardzo bujne życie towarzyskie, szybko stając się ulubieńcem dam z towarzystwa.
On z kolei bardzo chętnie przyjmował okazywane mu wdzięki i, chcąc zaimponować swoim licznym kochankom, wydawal znacznie więcej niż zarabiał, przez co – tonąc w długach prawie przez całe swoje życie – musiał ratować się często biorąc zaliczki za powieści, których jeszcze nie napisał.
