18 I 1882 urodził się A.A. Milne

Na początku swojej  kariery literackiej pisał, a raczej usiłował pisać, dramaty, eseje, satyry i parodie; usiłował – bo nie były to próby, które zjednywały mu czytelników i krytyków.
Ciekawe jest to, że z wykształcenia był matematykiem. Nie czuł jednak powołania do uniwersyteckiej kariery, wolał mniej pewny, ale swobodniejszy byt dziennikarski.
W zamiarach literackich utwierdzał go H.G. Wells, autor "Wehikułu czasu" i „Ludzi jak bogowie”. Przekonanie Wellsa o literackim talencie Milne’a musiało być nadzwyczaj pewne, bo Milne nie tylko z pisania nie zrezygnował, ale napisał w końcu książki, które, mimo to, iż nie były książkami dla dorosłych, a może właśnie dlatego, że nie dla dorosłych były, przyniosły mu uznanie: „Kiedy byliśmy bardzo młodzi„, „Dawno dawno temu", i książkę, o której mówi się, że tymilko ona jedna spośród wszystkich książek  jest bezbłędna i doskonała.

Książkę tę wywołała sytuacja rodzinna pisarza, narodziny syna – Krzysia. Książka ta to oczywiście „Kubuś Puchatek”

W drugiej połowie dwudziestego wieku okazało się, że książka „Kubuś Puchatek" i napisana w ślad za nią „Chatka Puchatka”, książka o przygodach małego, lubiącego miód pluszowego misia i jego przyjaciół, została napisana przez Milne’a nie tylko dla Krzysia.
Została napisana i dla taoistów i kibiców tao – o czym próbują przekonywać książeczki „Tao Kubusia Puchatka”, „Te prosiaczka”, dla czytelników poszukujących wszędzie filozoficznych uogólnień („Kubuś Puchatek i filozofowie„), dla miłośników feng shui („Kubuś Puchatek i feng shui”), dla ludzi łaknących sukcesu („Kubuś Puchatek i przepis na sukces) i dla wielu, wielu innych, można powiedzieć – prawie dla wszystkich.

Pluszowy miś, a raczej jego sposób patrzenia na życie stał się zaklęciem, talizmanem, złotym  środkiem, lekarstwem na brak sensu, kamieniem filozoficznym, receptą na sukces, wskazówką na drogę, jednym słowem wszystkim tym, co dociekliwy czytelnik zechce w sympatycznej opowieści Milne’a dostrzec i czym, na kartach swojej własnej książki z innymi rozpoznającymi się w postaci któregoś z bohaterów opowieści czytelnikami, podzielić.

Na to bogactwo urodzaju odczytań, interpretacji, rozumień, „Kubusia Puchatka” patrzeć należy, naszym zdaniem, optymistycznie. Znaczyć to bowiem może tyle, że jeśli do tej pory, każda prawie dziedzina ludzkiego życia potrafiła się jakoś umiejscowić w okolicach Stumilowego Lasu, podobnie powinno być i w przyszłości; Kubuś i tam znajdzie swoje miejsce, opowieść napisana dla małego chłopca, będzie czytana przez kolejne pokolenia małych chłopców i małych dziewczynek, a kolejne pokolenia pań i panów będą dopisywały do tej opowieści nieznane nam dziś jeszcze znaczenia.

A kogo nie przekonują  wszystkie te interpretacje, kto wątpi w to, żeby w dwóch księgach opowieści o Kubusiu, Maleństwie, Prosiaczku, Sowie, Króliku, Kłapouchym, Kangurzycy i Krzysiu, chodziło o coś innego, niż da się to wyczytać zwyczajnie, po prostu  z książek - czyli o opowieść o przyjaźni, przygodzie, zabawie - oddaje się nie lekturze „przystawek" ale z upodobaniem kolejny raz – lekturze „autentycznego „Kubusia Puchatka”.
 
Milne stworzył książkę, którą , ilekroć by się jej nie czytało, z żalem się zawsze odkłada. Z żalem i nadzieją, że znajdzie się jeszcze czas, by kolejny raz do niej wrócić. Bo to przecież świetna zabawa, święto radości i… , dla dorosłego czytelnika także cicho brzmiąca, prawie nieuchwytna nutka dziwnego zamyślenia;

"I tak poszli, trzymając się za ręce. I dokądkolwiek pójdą i cokolwiek im się zdarzy po drodze, mały chłopczyk i jego Miś będą zawsze bawić się wesoło ze sobą w tym Zaczarowanym Miejscu na skraju Lasu."