20 I 1900 zmarł John Ruskin

Zwykło się mówić, że  krytyk literacki to ktoś, kto z powodu braku talentu aby być  prawdziwym pisarzem, w desperackim akcie zemsty zostaje krytykiem. Zapomina się przy tym, że wielu wybitnych pisarzy jednocześnie brudzi sobie ręce i pióro krytyką literacką, a nawet często sprawa wygląda odwrotnie, krytyk zostaje pisarzem. Samuel Beckett, chyba największy pisarz ostatnich 100 lat, zanim napisał swoja pierwszą powieść  „Sen o kobietach pięknych i takich sobie” ćwiczył swoje pióro pisząc eseje krytycznoliterackie. Inny znamienity pisarz autor najbardziej niezwyklej powieści w historii literatury „W poszukiwaniu straconego czasu” Marcel Proust, nie tylko parał się krytyką pisząc do wielu paryskich czasopism, ale i nawet próbował swoich sił w tłumaczeniu innych pisarzy, a uściślając na francuski tłumaczył angielskiego krytyka sztuki Johna Ruskina.

Angielski poeta, pisarz najbardziej jednak znany jako wybitny krytyk sztuki, który uważał, że jedyną możliwą religią jest religia piękna; który otwierał przed czytelnikiem świat doznań zmysłowych, przekonując, że myśl – jak pisał o krytyku Proust – „urzeczywistnia się w ciałach z rzeźbionego marmuru, w pokrytych śniegiem górach, w malowanych wizerunkach twarzy”.