29 I 1962 urodziła się Olga Tokarczuk

Istnieją publicyści bardzo nie lubiący pisarki. Nielubienie jej twórczości jest w ich przypadku  zjawiskiem tak trudnym do opanowania, że nie mogą oni powstrzymać się  od pisania ewidentnych bzdur. Za takie uznać należy wypowiedzi krytyków w stylu; „pisarka cierpi na brak kontaktu z rzeczywistością (…) wypełnia swoje utwory banałem i rezonerstwem”, ”lenistwo, niechlujstwo, obniżenie lotów„, /cytaty z artykułów dziennikarza „Rzeczypospolitej" Zbigniewa Bidakowskego/.
Słowa takie dyktuje chyba złośliwość, krytycy bowiem na ogół są zgodni co do wartości tego, co pisarka pisze, niektórzy zaś pracę autorki „Biegunów" oceniają bardzo wysoko: ”Bardzo to mądre dzieło dojrzałej pisarki – może nawet najlepsza z książek, jakie napisała dotychczas Olga Tokarczuk.„ /słowa Jerzego Jarzębskiego/

Debiutowała powieścią "Podróż ludzi Księgi". Druga powieść – „E.E.”. Trzecia powieść; „Prawiek i inne czasy„ - niewątpliwy sukces pisarki. Tytułowy Prawiek, mityczna wioska położona rzekomo w samym środku Polski, jest archetypicznym mikrokosmosem, w którym skupiły się wszystkie znane człowiekowi radości i smutki. Następny tom, „Dom dzienny, dom nocny" powieścią nie jest, to raczej esej, osobiste wyznanie. Zanim ukazała się najobszerniejsza, i najbardziej ambitna  jej książka - „Bieguni” - powstały jeszcze dwa tomy opowiadań; „Gra na wielu bębenkach” i „Ostatnie historie”.

Pisarka nie ukrywa fascynacji Jungiem, Freudem i Eliadem. To zafascynowanie  wizją świata, którą zdołali przedstawić w swych pracach, sprowadzającą się - w największym skrócie - do podziału rzeczywistości na sferę materialną i duchową. Pozytywnym znakiem w swojej twórczości pisarka opatruje tę drugą.
Jeden z krytyków spróbował ujął  tę cechę twórczości Tokarczuk w zgrabną definicję; „Potrafi dokonać tego co najtrudniejsze; odsłonić doniosłość skrytą w codzienności„ /Przemysław Czapliński/.

Cześć roku spędza w domu na wsi. Wybór miejsca zamieszkania  uzasadniała słowami; „Przestrzeń, las, możliwość otwarcia drzwi i znalezienia się na łące, a nie na ulicy, gdzie trzeba jechać autobusem, żeby spotkać drzewo, to wszystko daje wieś. Nie jest prawdą, że na wsi jest nudno, nic się nie dzieje. Myślę, że jest dokładnie odwrotnie - zwierzęta domowe, chmury, zmiany natężenia wiatru, wzrost roślin, dziwne odgłosy…„.
Być może to zasłuchanie w przyrodę pomaga jej wpatrywać się i wsłuchiwać w ludzkie losy. Z nastawienia na ten głos narodzili się „Bieguni"; książka o badaniu bólu, bólu istnienia indywidualnego i zbiorowego, bólu istnienia w ciele i bólu istnienia w świecie:

„... może w naszym ciele mieści się cały świat, mitologia? Może istnieje jakieś odzwierciedlenie wielkiego i małego, ciało człowieka łączy w sobie wszystko ze wszystkim – opowieści i bohaterów, bogów i zwierzęta, porządek roślin i harmonię minerałów?”.