7 III 1936 urodził się Georges Perec

Życie Georgesa Pereca nie należało do najdłuższych, zmarł na cztery dni przed swoimi czterdziestymi szóstymi urodzinami na raka płuc, będącego skutkiem katastrofalnego – jak się okazało – namiętnego wręcz pociągu pisarza do papierosów. Również jego maszyna do pisania marki Underwood - stara z odpryskami na czarnym lakierze i startymi literami na niektórych klawiszach – nie zaznała zbyt wiele spokoju w czasie dwudziestu lat pisarskiego życia Pereca; kiedy umarł pozostawił po sobie: jedną wielką powieść (za to powieść na miarę „Poszukiwania straconego czasu” Prousta czy „Ulissesa ” Joyce’a, do której jeszcze wrócimy), kilka krótszych, lub bardzo krótkich oraz całe stosy najrozmaitszych tworów literackich: sztuki radiowe, filmowe i telewizyjne scenariusze, recenzje książek, eseje, artykuły i zbiory krzyżówek.

O tym, że zostanie pisarzem postanowił dość wcześnie, bo już w szkole podstawowej i tej decyzji podporządkował swoje działania, co nie było wcale łatwe; gdyż ramię w ramię z tym postanowieniem szedł brak wiary we własne siły i w ten tak głośno rozreklamowany talent pisarski. Te ciągłe wątpliwości w swoje zdolności prześladowaly go do końca jego dni – nawet wtedy, kiedy jako publikowany pisarz zyskał światowe uznanie. Bo i pisanie nie było dla niego czymś trywialnym, lecz było grą o poważną stawką.

W naszym języku dostepny jest debiut Pereca, powieść „Rzeczy”, przesycona biograficznymi elementami krótka powieść „Człowiek, który spi” oraz opus magnum Francuza, powieść którą inny wielki - tym razem włoski – pisarz Italo Calvino nazwał „ostatnim prawdziwym wydarzeniem w historii powieści”, chodzi o „Życie instrukcja obsługi ”.