15 III 1970 zmarł Arthur Adamov

W pamięci potomnych jak i na kartach podręczników historii literatury, pisarz ten zapisze się jako - obok Samuela Becketta ("Czekając na Godota") oraz Ionesco - jeden z najwybitniejszych przedstawicieli teatru absurdu, mimo, że swoje pierwsze spotkanie z literaturą odbył na gruncie czysto towarzyskim.

Urodzony na Kaukazie, w zamożnej ormiańskiej rodzinie, po tym jak w 1917 roku stracili majątek, po kilkuletniej włóczędze po Europie, w 1924 roku wraz z rodzicami znalazł się w Paryżu, gdzie zaprzyjaźnił się z Paulem Eluardem oraz Antoninem Artaudem, biorąc udział w spotkaniach surrealistów.

Publikować zaczął dopiero w 1933 roku, kiedy to na łamach jedenego z paryskich czasopism ukazało się pięć jego wierszy. Jednak dopiero wiele lat później, w okolicach roku 1947 będąc pod silnym wpływem Strinberga oraz Franza Kafki, Adamov zaczął pisać sztuki teatralne. W jego twórczości scenicznej wyróżnić można coś na kształt dwóch okresów, w pierwszym przeważa silne zainteresowanie teatrem absurdu, natomiast w późniejszm czasie, Adamov zwraca się w swojej twórczości w stronę teatru, jaki stworzył Bertolt Brecht.

Trudno określić, zwłaszcza kiedy mamy do czynienia z dobrym pisarzem, tematykę jego twórczości. W przypadku Adamova, można pokusić się o naszkicowanie klimatu jego literatury, czegoś na kształt scenografii, w której odbywały się jego sztuki. A była to scenografia bardzo ciężka, z kurtyną wyrażającą poczucie wszelkiej daremności ludzkiego istnienia rzuconego w czasy, które oddawane są jednym słowem: hańba. Nie powinno zatem dziwić, że pisarz pewnego chłodnego marcowego dnia popełnił samobójstwo.