28 III 1515 urodziła się Teresa z Avila

Nazywana Teresą Wielką, Teresą Hiszpańską, Teresą od Jezusa była zakonnicą, mistyczką, odnowicielską zakonu karmelitanek. Jest świętą Kościoła Katolickiego, ale nie dlatego ją tu wspominamy, a dlatego, że należy do klasyków literatury hiszpańskiej. Jedno z jej dzieł nazywa się „Twierdza wewnętrzna” i budzić to musi nasze skojarzenia z „twierdzami wewnętrznymi” stoików, Marka Aureliusza, czy w naszych czasach z uporem wzoszona „Twierdzą” Saint Exupery’ego.

Guido Ceronetti, włoski eseista, ma chyba słabość do katolickich świętych i mistyczek, ale też nikt  jak on nie potrafi opisać tego zbliżenia się religijnych kobiet do czegoś niepojętego, boskiego. Jego słowa niech będą więc naszym wspomnieniem o Teresie:

„Krótkie noce Teresy na jej Karmelu to długie pogrążanie się w Coś Niepojętego, czego świadectwo , które nam pozostawiła, nie ma sobie równych. (…) ta mniszka, wciąż chora, ta dusza zawsze zdolna do najwyższych wzlotów, rozdarła zasłonę i przebiła ciemności świata, rzucając się w bezdenną próżnię i nie czyniąc sobie przy tym nic złego, a potem wracając stamtąd, żeby opowiedzieć we wzniosłym języku kastylijskim, że te próżnię zamieszkują boskie postacie, bliskie jej i drogie, zwłaszcza Chrystus – król, który dla nas jest już dzisiaj jak posążek z wykopalisk, jak figurka Wenus  ugaryckiej czy bożka azteckiego, ale który dla niej był jednak wyrazem Absolutu”.