9 IV 1821 urodził się Charles Baudelaire

W podręcznikowych opisach biografii Baudelaire’a znaleźć można wiele nic nie mówiących definicji, albo informacji  mówiących nieprawdę.

Kto nie chce się mylić co do niego niech pisze zwyczajnie: „poeta”. W stwierdzeniu – „zaliczany do parnasistów, prekursor dekadentyzmu” prawdy nie ma za grosz. Zaliczają go tam ci, którzy prawdę o twórczości poety czerpią z opracowań, a nie z wierszy.

W pisaniu o uzależnieniu od eteru i opium widać chęć ujrzenia poety w aureoli niszczącego sobie życie romantycznego poety. Pijakiem ani narkomanem nie był – winem uśmierzał ból, kiedy nie starczało mu pieniędzy na lekarstwa.

Pisanie, że ”urzeczony był śmiercią i zafascynowany potęgą zła” nie najlepiej świadczy o samym piszącym, trudno bowiem wyobrazić sobie kochającego życie, wielbiącego życie poetę, który „urzeczony byłby śmiercią”, a jeszcze trudniej wyobrazić sobie człowieka , który czuje wstręt do zła nawet w postaci znijaczonego, małego, mieszczańskiego życia, a w twórczości obnosi się z fascynacją potęgą zła.

Chcąc zobaczyć Baudelaire’a zwyczajniejszego, bliższego prawdy jego życia sięgnijmy po jego książeczkę „Moje obnażone serce”. W liście do matki pisał o tym dziełku:

„Postanowiłem napisać książeczkę o sobie , książeczkę, dla której nie ma przykładu i która nie będzie miała nigdy naśladowcy. Chcę moim bliźnim pokazać człowieka w całej prawdzie jego natury : a tym człowiekiem będę ja. Ja sam. Czuję moje serce i znam ludzi…Ach, jeżeli kiedykolwiek  ona się   ukaże J.J. Rousseau wydadzą się blade”.
„Moje obnażone serce”- wielka książka o mnie samym ”.

Ta książeczka miała być książką zawierającą cała prawdę o autorze „Kwiatów zła”. Chciał zostać przede wszystkim autorem „Mojego obnażonego serca”. Tę prawdę polecamy wszystkim piewcom naiwnych romantycznych legend o chmurnym życiu wielkich poetów, i jeszcze fragment modlitwy poety:

”daj mi siłę, abym natychmiast wykonał mój codzienny obowiązek i stał się bohaterem i świętym”.