19 IV 1998 zmarł Octavio Paz

Był  meksykańskim poetą, dziennikarzem, krytykiem  i eseistą. Pracował także jako dyplomata meksykański.

Był laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1990.

Wielkie wrażenie robią jego eseje – tłumaczony w Polsce np. „Podwójny płomień .Eseje o miłości i erotyzmie”.

 Ale był przede wszystkim poetą - autorem wierszy , które raz przeczytane nie opuszczają naszej wyobraźni już nigdy.

 Takim wierszem jest długa, piękna  „Przerwana elegia”. Wiersz mówi o śmierci bliskich , ale prawdziwym jego tematem jest nie śmierć, ale bliskość, obecność w naszym życiu tego drugiego, bliskiego, najbliższego.

Kiedy przeczytamy w wierszu „biedna nasza dusza już nie spotyka oczu , by się ich jeszcze uchwycić….” uzmysłowimy sobie ,że kotwicą dla duszy w świecie jest drugi człowiek, ktoś , z kim łączy nas więź. A kiedy czytać będziemy :„Może umierać z kimś drugim to nie umrzeć. Może umieramy skoro nikogo nie ma, kto z nami by umarł, nikogo , kto zgadza się patrzeć nam w oczy „ dotrze do nas świadomość ,że martwi jesteśmy nie wtedy , kiedy zamkniemy oczy, ale wcześniej, już tu , kiedy brakuje nam najbliższego  człowieka .

Osamotnienie człowieka to śmierć człowieka. Żyjemy dzięki drugiemu. To przesłanie  elegii.
Piękna lekcja życia i poezji. Właśnie w takiej kolejności.