17 VI 1983 zmarł Miron Białoszewski

Istotę poezji Białoszewskiego można ująć w kilku lapidarnych słowach, ściślej: w jego słowach, mówiących, że poezja ta "przekazuje luźno niespodzianki bycia".

Kiedy jednak pokusimy się o rozwinięcie tych słów, to w wierszach Białoszewskiego, wyraźnie dostrzec można awangardowe zainteresowanie samym językiem, widoczne szczególnie w wywołujących dowcipne skojarzenia przekształceniach słów. Język jaki się tworzy podczas takich zabiegów, czerpiąc z możliwości wpisanych w tak zwaną mowę potoczną, staje się zaprzeczeniem "wzniosłego" wzorca tradycyjnego języka poetyckiego. W parze z taką formą językową, nie stroniącą od (nazwijmy to ostrożnie) "niskich" użyć języka, idzie treść utworów, skupiona w swojej fascynacji na zwykłych, pozbawionych wszelkiego estetycznego smaku przedmiotach, takich jak stół, łyżka. Jednakże wiersze Białoszewskiego, nie prowadza do prostych rymowanek o zwyczajnych rzeczach, lecz zawierają w sobie i jednocześnie są wykładnia, czegoś co nazwać można metafizyką codzienności, tak jak w wierszu "Po nitce" 

zaglądam w kąt
zwinięta w kłębek
nieskończoność

ja palcem na nią
ona syczy

uciekać?!
ratunku!
nie ma

Nie tylko w poezji Białoszewski, odznaczał się ucieczką poza utarte schematy. W swojej chyba najbardziej znanej książce napisanej prozą (za którą otrzymał w roku 1971 nagrodę Ministra Kultury i Sztuki II stopnia), "Pamiętnik z powstania warszawskiego", w której stworzył zupełnie nowy, odbiegający od dotychczasowych relacji, obraz tragicznych wydarzeń z powstania, rezygnując z patosu, heroizmu, atmosfery wojennej chwały, na rzecz relacji zwykłego człowieka; jak sam pisarz określił cel swojej książki: "Chciałem żeby wszyscy się dowiedzieli, że nie wszyscy strzelali, chciałem napisać o powszechności powstania."

Pisarz zmarł na atak serca 17 czerwca 1983 roku - znaleziono go klęczącego obok swojego tapczanu.