19 VI 1623 urodził się Blaise Pascal

Myśli takiej, jak myśl Pascala, nie sposób w pełni zrozumieć jedynie czytając jego książki. Z tą myślą trzeba się zżyć, zanurzyć się w nią, nosić ją w sobie na co dzień, słowem - trzeba ją przeżyć. Należy przy tym jednak być przygotowanym na to, że myśl ta nie da nam ukojenia ani łatwych podręcznych wskazówek, myśl ta z pewnością nie nauczy nas jak żyć łatwiej i jak być szczęśliwszym. Wręcz przeciwnie, ta wielowątkowa, aforystyczna i paradoksalna filozofia (jak sam pisał: „kpić z filozofii to filozofować naprawdę”), tylko nas wytrąci z samozadowolenia, rzucając nas w ramiona absurdu i rozpaczy. Po takim wstępie, może dla złagodzenia, kilka słów wyciętych z biografii tego filozofa, pisarza, matematyka i jeszcze fizyka.

Blaise Pascal urodził się w Clermont-Ferrand we Francji w 1623 roku. W wieku trzech lat stracił matkę. Po jej śmierci wraz z ojcem i dwiema siostrami, przeprowadził się do Paryża, gdzie z powodu słabego stanu zdrowia kształcił się w domu, mając prywatnych nauczycieli. Już w młodym wieku, Pascal wykazywał niezwykłe zdolności, co nie uszło uwadze znanym wówczas osobistościom, a między nimi Kartezjuszowi, w towarzystwie których często przebywał. Początkowo poświęcił się studiom matematycznym i fizycznym, zdobywając niemałe osiągnięcia na tych polach. Jednakże mając trzydzieści lat, zerwał z życiem towarzyskim i przeniósł się w pobliże klasztoru w Port-Royal, zbliżając się do jansenistów i poświęcając się studiom religijno - filozoficznym. Wyczerpany chorobami, które trawiły go przez całe życie, zmarł w  1662 roku w Paryżu.

Na polu religijnym, Pascal zasłynął swoim niecodziennym „dowodem” (cudzysłów ma znaczenie) na istnienie Boga, znanym jako „zakład Pascala”. Upraszczając, jego rozumowanie miało pokazać, że lepiej jest żyć tak jakby istniał Bóg, bo w przeciwnym razie możemy stracić życie wieczne na rzecz wiecznego potępienia, jeśli okaże się że Bóg faktycznie istnieje. W książce „Bóg urojony” Richard Dawkins, skrytykował podejście Pascala do wiary, stwierdzając, że wiara nie jest kwestią wyboru, i że Pascal tak naprawdę zachęca do „udawania wiary”

Inną, najbardziej znaną i często cytowaną przy nie zawsze stosownych okazjach, myślą Pascala jest jego egzystencjalna uwaga o człowieku jako „trzcinie myślącej” - w całości brzmi to:

„Człowiek jest tylko trzciną, najwątlejszą w przyrodzie, ale trzciną myślącą”.

Nie najgorszym pomysłem, będzie jednak zakończyć inną sentencją Pascala:
 
„Wszystkie dobre maksymy istnieją w świecie; chybia się tylko w ich stosowaniu”