16 VII 1985 zmarł Heinrich Böll

Syn rze?biarza. W czasie II wojny światowej walczył na wielu frontach, będąc niejednokrotnie ranny. Po wojnie dokończył przerwane studia z filologii klasycznej. Debiutuje w 1947 roku opowiadaniami i krótkimi tekstami. Od 1951 roku, poświęca się wyłącznie pracy pisarskiej, która była dla niego czymś dużo więcej niż tylko estetyczną grą lub zabawą. Postulując poprzez własną praktykę pisarską, literaturę zaangażowaną społecznie, przyczynił się niezwykle silnie do rozrachunku Niemiec z ich hitlerowską przeszłością, jak również ze współcześnością rozdartego wówczas kraju. Jak sam o sobie pisał, jest „związany z czasem i obecnością w czasie” i z tym, „co pewna generacja przeżyła, doświadczyła, zobaczyła i usłyszała”. W podobnym tonie napisane było uzasadnienie komisji, przyznającej mu Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury, którą otrzmał w 1972 roku. Ze wspomnianego uzasadnienia wybierzmy krótki, ale wystarczająco sugestywny fragment charakteryzujący pisarstwo Bölla, w którym czytamy, że jest to „twórczość, w której szeroki ogląd rzeczywistości łączy się z wielką sztuką tworzenia charakterów, twórczość, która stała się ważnym wkładem w odrodzenie niemieckiej literatury”.

Tłem większości jego powieści była wojna, w której autor „Utraconej cześci Katarzyny Blum” widział siłę destrukcyjną odpowiedzialną za ruinę, w jaką popadło społeczeństwo niemieckie, stając się kronikarzem pierwszych 40 lat istnienia demokracji w Niemczech. Jednak jedno z najwięszych jego dzieł to niewielka objętościowo książka „Dziennik irlandzki”, będący zapisem miłosci pisarza do Zielonej Wyspy, którą początkowo z turystyczną wyższością odwiedził, aby zauroczony ostatecznie zakupić tam dom i zamieszkać.