23 VII 1888 urodził się Raymond Chandler

Można powiedzieć, że każda twórczość jest nawiązaniem do czegoś lub odrzuceniem czegoś, co zostało już kiedyś stworzone. Bąd? powtarza się to samo, tylko że w trochę innej tonacji, rozszerzając, upraszczając lub nadmiernie rozbudowując, bąd? też zwalcza się, unicestwia. Żaden twórca nie uniknie jawnych bąd? skrytych inspiracji, wpływów, a nawet uzależnienia. Jednakże miarą zarówno oryginalności, jak i wielkości pisarza, jest nie tworzenie na siłę czegoś własnego – bo to jest z góry skazane albo na klęskę albo na zarzut hipokryzji – lecz na twórczym przekształceniu tego, co już było. Czyż najbardziej twórcze nie będzie ożywienie jakiejś konwencji, jakiegoś utartego gatunku, wprowadzając do niego nowe rozwiązania, nowe sposoby pisania, a tym samym poszerzając horyzont możliwości twórczych w ramach danego gatunku? Jeśli tak jest w istocie, to jednym z bardziej oryginalnych pisarzy byłby Raymond Chandler, obecnie niekwestionowany król tak zwanego „twardego” kryminału, który swoimi powieściami stał się głównym odpowiedzialnym za rewolucję tego gatunku.

Największą zasługą Chandlera było wprowadzenie do tak popularnego gatunku, jak powieść kryminalna, elementów literatury wyższych lotów, co wyrażało się w stosowaniu na szeroką skalę w jego prozie takich chwytów, jak między innymi poetyckie porównania (pierwsze próby pisarskie młodego Chandlera sprowadzały się do pisania wierszy w stylu poezji pó?noromantycznej). Swoje teoretyczne rozważania nad powieścią kryminalną, zawarł on w cenionym po dziś dzień eseju „Simple art of murder”. Główny bohater jego powieści Phillipe Marlowe, stał się wzorcową figurą prywatnego detektywa w literaturze.

Do kariery pisarskiej namówiła Chandlera starsza od niego o 18 lat żona, dzięki wsparciu której w 1933 roku debiutował opowiadaniem „Szantażyści nie strzelają” na łamach magazynu „Black Mask”. Od tego czasu tworzy regularnie, choć powoli zaczął pisać do kilku magazynów naraz. Chandler działa również w branży filmowej, pisząc scenariusze. Jego największe (przynajmniej tak to wyglądało w oczach krytyków) osiągnięcie pisarskie, powieść „Długie pożegnanie”, światło dzienne ujrzało w 1953 r. Rok pó?niej umarła żona pisarza. Ten, zrozpaczony próbował popełnić samobójstwo. Po nieudanej próbie, sprzedał dom i wyjechał do Europy i Afryki Północnej. Umarł 28 marca 1959 roku.