11 VIII 1932 urodził się Fernando Arrabal

Kiedy 5 stycznia 1953 roku na deskach paryskiego teatru „Théâtre de Babylone”, widzowie zachłysnęli się tą „udramatyzowaną nicością”, jak dość szybko określono wystawianą sztukę - a chodzi oczywiście o „Czekając na Godota” Samuela Becketta – i w oparach tej scenicznej farsy, wymieszanej z tragizmem, ukazującym ludzkie istnienie jako zwykły i wielki metafizyczny żart - do tego dość fatalny żart, bowiem nikt się nie śmieje – skrystalizowało się nowe pojęcie, służące fachowcom od wszelkiej sztuki do klasyfikowania pewnych nowych zjawisk pod wspólnym szyldem jednego słowa.

Chodzi o słowo absurd, które przylgnęło do kilku twórców w związku z obrazem teatru, jaki powstawał na kartach sztuk sygnowanych nazwiskami tych pisarzy,czyli - obok wspomnianego Becketta - Jeana Geneta, Arthura Adamova, Harolda Pintera – ta czwórka tworzy według Martina Esslina, autora pojęcia „teatr absurdu”, główną formację dramaturgów, którzy stworzyli fudamenty dla tego nowoczesnego nurtu w sztuce, jaki skrywał się pod pojęciem absurdu.

Wśród innych twórców łączonych z teatrem absurdu, pojawiają się takie nazwiska jak: Witkacy, Różewicz, Mrożek, Havel, Grass, Frish, jak również osiadły we Francji i piszący po francusku, hiszpański pisarz, dramaturg, poeta, scenarzysta, reżyser filmowy, autor dzieł plastycznych oraz aktor - Fernando Arrabal.

Ten, najbardziej znany ze swoich utworów scenicznych, artysta wyreżyserował 7 pełnometrażowych filmów, opublikował ponad 100 sztuk teatralnych, 14 powieści i 7 tomików poezji. O jego teatrze można powiedzieć, że jest to dziki, brutalny, prowokacyjny świat, w którym zagubiona w cywilizacyjnym chaosie jednostka, próbuje odnaleźć jakieś resztki sensu. Sensu, którym niewątpliwie dla samego Arrabala było tworzenie literatury: 

„Skoro tylko zabieram się do pisania, kałamarz napełnia się wierszami, pióro marzeniami, a biały papier myślami.”