12 VIII 1827 zmarł William Blake

Są artyści, których trudno w sposób jasny i zrozumiały sklasyfikować, lecz są jeszcze i tacy, w obliczu których jest to praktycznie niemożliwe; artyści, których dzieło sprawia, że wszelka próba zamknięcia go w szczelnych i ciasnych pojęciach, mających nam ułatwić jego zrozumienie, skazana jest na klęskę. William Blake nie tworzył dla umysłów prostych, umysłów rządających od sztuki tylko łatwych, przyjemnych i na pierwszy rzut oka zrozumiałych rozrywek. Ten poeta, pisarz, rytownik, malarz, drukarz i mistyk, pragnął odbiorcy będącego jednocześnie artystą, obdarzonym przenikliwą i wrażliwą wyobraźnią, dla którego - tak jak dla samego poety – świat rzeczywisty był jedynie impulsem dla objawienia, jakie niosła ze sobą poetycka wyobraźnia.

„To, co wielkie, jest nieuchronnie ukryte przed słabymi. To, co oczywiste dla idioty, nie jest warte mego zachodu.”

Co było zatem „warte zachodu” dla tego poety? Co sprawiało, że sięgał po pióro, po pędzel, by słowem i farbami malować nieprzeniknione obrazy, będące żywymi posągami ogarniętej twórczym szałem wyobraźni? Odpowiedzi może być tysiąc i każda z nich będzie miała w sobie coś z prawdy. Więc może najlepiej posłuchać samego poety - nie odpowie nam wprost, ale przynajmniej skieruje  w odpowiednią stronę nasze kroki.

"Świat zobaczyć w ziarenku piasku
Niebo w dzikiej roślinie
Nieskończoność uchwycić w ręku
A wieczność w godzinie"