23 VIII 1908 urodził się Arthur Adamov

Dlaczego ktoś zostaje pisarzem? Pytanie tak szerokie, że gdyby znalazł się ktoś odważny – szaleniec! - który zacząłby wymieniać możliwe powody, które skłaniają niektórych do sięgnięcia po pióro, to znurzony po całej nocy wyśpiewywania tej nudnej serenady, wraz z wychylającym się na horyzoncie słońcem, z zachrypniętym gardłem musiałby się poddać. Różne są powody takiej decyzji - bo pisarzem nikt nie staje się z przypadku, ot tak, po prostu, bo napisało się coś (obecnie – niestety - wszyscy piszą, czego smutnym dowodem są całe stosy książek, pisanych przez gwiazdki kultury masowej, a które nieporozumieniem jest nazywać literaturą); pisarzem staje się na mocy świadomej decyzji, postanowienia - oto będę pisarzem. Decyzji w pełni świadomej, czyli takiej, która od momentu postanowienia rzuca się mocnym cieniem na całą egzystencję pisarza, podporządkowując ją całkowicie temu jednemu celowi, jakim jest pisanie. Od momentu, w którym ktoś postanawia zostać pisarzem, to pisanie staje się jedyną realnością jego życia.
 
Arthur Adamov, pisarz, który w pamięci potomnych i  na kartach podręczników historii literatury zapisze się jako, obok Samuela Becketta oraz Ionesco, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli teatru absurdu, swoje pierwsze spotkanie z literaturą odbył na gruncie czysto towarzyskim.  Urodzony na Kaukazie, w zamożnej ormiańskiej rodzinie, po tym jak w 1917 roku stracili majątek, po kilkuletniej włóczędze po Europie, w 1924 roku wraz z rodzicami znalazł się w Paryżu, gdzie zaprzyjaźnił się z Paulem Eluardem oraz Antoninem Artaudem, biorąc udział w spotkaniach surrealistów. Publikować zaczął dopiero w 1933 roku, kiedy to na łamach jedenego z paryskich czasopism ukazało się pięć jego wierszy. Jednak dopiero wiele lat później, w okolicach roku 1947 będąc pod silnym wpływem Strinberga oraz Franza Kafki, Adamov zaczął pisać sztuki teatralne. W jego twórczści scenicznej wyróżnić można coś na kształt dwóch okresów, w pierwszym przeważa silne zainteresowanie teatrem absurdu, natomiast w późniejszm czasie, Adamov zwraca się w swojej twórczości w stronę teatru, jaki stworzył Bertolt Brecht. Trudno jest określić, jeśli mamy do czynienia z dobrym pisarzem, tematykę jego twórczości. W przypadku Adamova, można pokusić się o naszkicowanie klimatu jego literatury, czegoś na kształt scenografi, w której odbywały się jego sztuki. A była to scenografia bardzo ciężka, z kurtyną wyrażającą poczucie wszelkiej daremności ludzkiego istnienia rzuconego w czasy, które oddawane są jednym słowem: hańba.
 
Nie powinno zatem dziwić, że pisarz pewnego chłodnego marcowego dnia popełnił samobójstwo.