17 I 2004 zmarł Czesław Niemen

Wszyscy znają Czesława Niemena – muzyka, niewielu tylko chyba nie słyszało i nie zanuciło nigdy jego piosenki  „Dziwny jest ten świat”, mniej osób zna zaś Niemena – poetę, a przecież to on nie bał się wprowadzić do muzyki rozrywkowej wielkiej i trudnej poezji romantycznej, (np. porywająca muzyczna interpretacja utworu Norwida „Bema pamięci żałobny rapsod”), czy śpiewać własną poezję.

Ten niezwykły aspekt osobowości artysty we wspomnieniu pośmiertnym podkreślił Wojciech Młynarski, mówiąc; „on (Niemen)  kompletnie odszedł od komercji, od ułatwionego biegu sprawy, w stronę poszukiwania poezji (…). Takiego muzyka po prostu do dziś nie ma i miejsce po nim pozostanie puste”.
 
Wszyscy, z małymi wyjątkami nieżyczliwych, których Niemenowi nie brakowało, podkreślali niezwykły charakter muzyka, ogrom jego talentu jako piosenkarza, kompozytora, poety, jego muzyczną, artystyczną wszechstronność i wrażliwość;  bo grał electric rocka, soul, jazz, poezję śpiewaną, balladę w stylu folk, archaiczny blues, folklor, wykorzystywał orientalizm, rytmy wojskowe, śpiewy kościelne, obrzędy, efekty teatralne, filmowe, posługiwał się w muzyce liryką, refleksją, ironią.

O wszystkim tym przeczytać można w książce „Niemen. Czas jak rzeka”, która w zamierzeniu jej autora, Marka Gaszyńskiego, „nie jest ani kroniką artystycznych dokonań Czesława Niemena, ani jego biografią. Portretem raczej  muzyka, zbudowanym z wypowiedzi stykających się z nim ludzi, a także ze wspomnień i refleksji samego Niemena”.

Artystę, za pośrednictwem tej książki, poznać można więc z faktów, jego wypowiedzi, a także z wypowiedzi osób, które kiedykolwiek miały okazję się z nim spotkać, z wywiadów czy fragmenty artykułów z różnych lat, w których o Niemenie mówią nie tylko jego bliscy współpracownicy, ale także na przykład Jerzy Waldorff, Wojciech Młynarski czy Stanisław Grochowiak.

Poznawać jednak i nieustannie odkrywać Niemena trzeba przez muzykę i jego poszukujące poezji słowo. Jak w tym utworze, z którego tytuł do swojej ksiązki zaczerpnął Gaszyński.

Choć czas jak rzeka jak rzeka płynie,
Unosząc w przeszłość tamte dni.
Choć czas jak rzeka jak rzeka płynie,
Unosząc w przeszłość tamte dni.

Do dni dzieciństwa wraca moja myśl,
W marzeniach moich żyje rzeka ta,
Tak bardzo chciałbym być nad brzegiem jej,
Więc niech wspomnienie dalej trwa.
Tam każdy dzień to skarb
Dziś mój jedyny skarb.