12 II 1984 roku zmarł Julio Cortázar

Kiedy w 1963 roku ukazała się powieść „Gra w klasy”, wśród wielu głosów na jej temat, głos jednego młodego krytyka wołał najgłośniej, chcąc przestrzec wszystkich przed popełnieniem pewnego błędu; jak ostrzegał nas krytyk: „nie przegapmy Cortazara, tak jak przegapiliśmy Joyce'a, którego odkryliśmy o 50 lat za późno”. Nie ma za grosz taniej reklamy w porównaniu tych pisarzy do siebie; zarówno „Ulisses ” Joyce'a, jak i „Gra w klasy” stała się książką, która wybiła czytelników z ich przyzwyczajeń, wpędzając w niepokój i lekko perwersyjną fascynację, rozbijając całkowicie tradycyjny sposób prowadzenia narracji, do jakiego wszyscy byli przyzwyczajeni, próbując tym samym wykroczyć poza utarte schematy pisarskie ku zupełnie nowej poetyce. Jeśli historię literatury wyobrazimy sobie jak następujące po sobie zwroty wywołane konkretnymi dziełami, będące w swej istocie niemałymi rewolucjami na polu poetyki literackiej, to tak jak „Ulisses”, „Gra w klasy” i kilka innych dzieł są książkami, które narobiły sporo zamieszania w królestwie literatury. Po tych „zawirowaniach” nie można już było - nie wypadało wręcz – nostalgicznie pisać powieści w starym stylu.

„Gra w klasy ” jest powieścią, w której prawie do perfekcji Cortázar doprowadza swoją poetykę, na pierwszy rzut oka wydającą się być sposobem pisania – bazgrania, gdzie mamy do czynienia z narracją pogmatwaną, z całą plątaniną różnych wątków, zdarzeń, śladów i tropów bez jakiegokolwiek logicznego połączenia, a co ostatecznie jest jedynie pretekstem do snucia rozważań o literaturze, sztuce, filozofii oraz próbą uchwycenia najgłębszej istoty życia i otaczającego świata. Styl literacki Cortázara nazwany została realizmem magicznym, który jest niczym innym jak wyzwaniem rzuconym przez słowo pisane rzeczywistości, jawiącej się jako „gotowa, utarta ścieżka”.