15 V 1911 urodził się Max Frisch

Był pisarzem, dramaturgiem, architektem. Większość napisanych przez niego powieści wydano również w Polsce, ale jest pewnie tak, że wydawniczy sukces cała twórczość powieściowa Maxa Frischa zawdzięcza jednemu dziełu, powieści „Homo faber ”.

Fascynująca powieść  i ją dzisiaj przede wszystkim przywołujemy i polecamy. To tragedia przeznaczenia we współczesnych dekoracjach. Główny bohater – Faber – zostawia kobietę w ciąży, jedzie na kontrakt. Kobieta wychodzi za innego. 20 lat pó?niej na statku spotyka dziewczynę. Czytelniczka Camusa i Sartre’a. Wspólna podróż po Europie. Paryż, Włochy, Grecja. Miłość. Sex. Dziewczyna dotkliwie się rani. Szpital. Zagrożenie życia. Rozmowa z matką dziewczyny. Nazwisko. Rozpoznanie. Niepokój. Wyjaśnienie – kazirodcza miłość ojca i córki.
Ostatnie sceny rozgrywają się w Atenach – nie przypadkiem. Stąd pochodzi wielka tragedia Sofoklesa o Edypie. To ?ródło myślenia tragicznego.

Matka dziewczyny jest archeologiem, „składa fragmenty skorup w całość”. Na naszych oczach w całość składają się fragmenty życia Fabera. Faber znaczy wytwórca, rzemieślnik, pracownik, a nasz bohater jest mechanikiem, wielbi rozum, ufa matematycznym prawom. Taka jest też nasza epoka. Zawracamy rzeki, wytwarzamy prąd, ufamy maszynom , a zapominamy o potędze losu, o sile przeznaczenia, o władzy przypadku. Brakuje nam pokory wobec tego co silniejsze od nas, wobec życia, na które powinniśmy patrzeć głębiej, z większą czcią , może z boja?nią.

Piękna książka, ale piękno, które proponuje jest z tych najtrudniejszych do dostrzeżenia i z tych najdotkliwiej przeżywanych.