4 VII 1804 urodził się Nathaniel Hawthorne

Jest takie miasteczko w Stanach Zjednoczonych, owiane mroczną i budzącą grozę legendą, a jednocześnie będące pożywką dla kultury masowej żywiącej się horrorami, miasto Salem. Ta zła sława, która była inspiracją dla pisarzy dawniej, filmowców teraz, swoje źródło ma w autentycznych wydarzeniach, jakie miały tam miejsce w końcu XVII wieku, kiedy to w tym miasteczku odbył się najsłynniejszy chyba na świecie proces „czarownic z Salem”. Proces, który zaowocował śmiercią wielu ludzi, oskarżonych przez strachliwe purytańskie społeczeństwo o konszachty z diabłem. Jednym z sędziów w tym procesie był niejaki John Hawthorne, mający swoje miejsce w historii, nie dlatego, że jako fanatyk religijny przyczynił się do śmierci wielu niwinnych ludzi, lecz dlatego, że był pradziadkiem najwybitniejszego pisarza amerykańskiego, Nathaniela Hawthorne'a. Wyczyny pradziadka, które w rodzinie Hawthorne'ów były postrzegane jako przynoszące zaszczyt, dla młodego pisarza stały się bolesnym piętnem: Nathaniel, przez długi czas bowiem był mocno przekonany, że z tego powodu na jego rodzinie ciąży klątwa. W ten sposób ów wybitny pisarz tłumaczył swoją twórczość - szczególnie silne i głębokie zainteresowanie sprawami moralnymi oraz wiążąca się z tym bezlitosna, demaskująca hipokryzję moralności krytyka purytańskiego społeczenstwa Nowej Anglii, w którym się wychowywał. Na kartach swoich powieści, poprzez tak druzgocącą analizę ludzkich postaw, starał się niejako zadośćuczynić  zbrodniom pradziadka.

Wraz z głęboką refleksją moralną, krążącą wokół dwóch biegunów: winy i odkupienia, w twórczości Hawthorne'a silnie weksponowana jest wnikliwa analiza psychiczna, co sprawia, że Hawthorne stał się najlepszym przedstawicielem powieści psychologicznej. Wielu badaczy literatury podpisuje się pod stwierdzeniem, że wrodzoną skłonność do analizowania ludzkiej psychiki, pisarz wyrobił w sobie w latach młodosci, skazany przez los na samotność. W wieku 4 lat stracił ojca, czego skutkiem były między innymi całe dnie dzieciństwa spędzone na wędrówkach po lasach, z dala od ludzi. Samotność stała się stałym elementem jego dnia codziennego i także po studiach, kiedy rozpoczynał sowje pirwsze próby pisarskie, żył w całkowitym odizolowaniu. Wiele lat później, ten okres podsumował słowami: „nie żyłem, lecz raczej marzyłem o życiu”.

Bez wątpienia najsłynniejszą powieścią Hawthorne'a jest „Szkarłatna litera”, w której centralne motywy jego twórczosci: kwestia winy i odkupienia, upadku i zbawienia, zostały ukazane w swojej najdojrzalszej formie. Późniejsze powieści tylko potwierdziły niezwykły talent tego pisarza. Talent, który nie uszedł uwadze ani mu współczesnych ani potomnych. Malevile zadedykował Hawthorne'owi swoją powieść „Moby Dick” pisząc : „w uznaniu dla jego geniuszu”, natomiast Lovecraft, autor takich powiesci grozy jak "Opowieści o makabrze i koszmarze", nazwał powieść Hawthorne'a „Dom o siedmiu wierzchołkach” największym wkładem w literaturę grozy.

W ostatnich latach swojego życia, Hawthorne był coraz bardziej krytyczny wobec własnej literatury, często pisząc na marginesach swoich manuskryptów: „Jaki w tym sens?”. Pisarz zmarł nagle 19 maja 1864 roku.