9 X 1921 urodził się Tadeusz Różewicz

O Tadeuszu Różewiczu, w kolejną rocznice urodzin można pisać tak, jak piszą powodowani tym świętem polskiej poezji krytycy. A piszą, że „poezja Różewicza niezmiennie bierze się z uniwersalnego przekonania, że pisanie ma sens wtedy, kiedy trzyma się rzeczywistości„ (Andrzej Zawada), że „poeta wdał się w jawne szydzenie z marności naszych czasów, przysparza mu to wprawdzie sporo sympatii wśród wrodzonych weredyków, ale dlaczego popada tak czerstwo przy tym w wielosłowie?” (Tadeusz Nyczek), że „jest żywym klasykiem (…), mimo ciągłych ataków na jego twórczość pojawiające się nowe ksiązki poetyckie stanowią przykład młodzieńczego entuzjazmu, nieprzepartej chęci dialogu”.

Ale od głosów  krytyków ważniejsza jest sama poezja, a ta zdumiewa, zachwyca, niepokoi, wciąga, uczy myśleć, uczy milczeć, uczy żyć.

Czytelnik otwiera obecny w księgarniach tom „Poezja 3” (jubileuszowa edycja dzieł zebranych Tadeusza Różewicza), i czyta w niesłychanym wierszu o Poundzie o głębokim zanurzeniu poety i poezji w świecie (str. 194):

poeta to zwierzę
zanurzone w świecie
dlatego takie niepewne
wobec świata

Kilkadziesiąt stron dalej, w wierszu dedykowanym Konstantemu Puzynie, czytelnik czyta słowa,  które wbijają się w pamięć niezapomnianym rytmem i znów, choć tym razem przekornie, wskazują na życie (str. 259):

Czas na mnie
czas nagli

co ze sobą zabrać
na tamten brzeg
nic

więc to już
wszystko
mamo

tak synku
to już wszystko

a więc to tylko tyle

tylko tyle

więc to jest całe życie

tak całe życie

I po tej surowej lekcji życia Czytelnik otwiera tom „Poezja 4” i może stać się uczniem na  jeszcze jednej lekcji życia. Niesie ją wiersz „Nauka chodzenia" (str. 251), i w niej widzimy, słyszymy, czytamy przesłanie Jubilata, jego na urodziny do nas słowa: 

zacznij od początku
zacznij jeszcze raz mówił do mnie
naukę chodzenia
naukę pisania czytania
myślenia