14 XI 1831 zmarł Georg Wilhelm Friedrich Hegel

Filozoficzna sława Hegla rozpoczęła się w 1806 roku wraz z ukazaniem się drukiem jego pierwszego z najważniejszych dzieł „Fenomenologii ducha ”. W Berlinie Hegel objął katedrę filozofii w 1818 roku, sprawiając swoją obecnością, jak to pisał Lichtenstein, że „od czasu, gdy jest tu Hegel, studia filozoficzne zdają się mieć coraz więcej zwolenników”.

Jednak sam sposób prowadzenia przez Hegla wykładów, zdecydowanie nie wpływał zachęcająco na garnące się do jego sali tłumy. Kiedy Hegel mówił z katedry, nie słychać było ani śladu błyskotliwego umysłu czy elokwencji, z trudem wydobywał z siebie słowa, a to, co się dało usłyszeć z jego ust, często było niezrozumiałe z powodu dialektu, jakim się posługiwał. Raz po wykładzie słuchacze łamali sobie głowę nad znaczeniem słowa „eppes”, które kilkakrotnie usłyszeli z ust filozofa, aż wreszcie ktoś domyślił się, że chodzi o jedną z podstawowych kategorii filozoficznych, jakim jest pojęcie „Etwas”, czyli „Coś”. Jednak zdarzały się momenty, kiedy Hegel potrafił mieć niezwykle cięty język; jako protestant, zdarzało mu się na wykładach pozwalać sobie na żarty pod adresem kościoła katolickiego. Raz pod czujnym okiem księdza siedzącego na sali powiedział: „Jeśli mysz, zjada Przenajświętszy Sakrament, to zgodnie z katolicką koncepcją transsubstancji przyjmuje Ciało Pana, a zatem musi zostać uświęcona”. Kiedy obecny na sali ksiądz groźnie wbijał w Hegla oczy, ten wytrzymując to spojrzenie spokojnie powiedział: „To, że patrzy pan tak na mnie, nie robi na mnie wrażenia”. Mimo wszystko, jako wykładowca filozofii, Hegel zachowywał się po prostu jak pedantyczny urzędnik, który stwrzył wielki system filozoficzny.