13 XII 1294 Celestyn V złożył urząd papieski

Jest jedynym papieżem w historii kościoła katolickiego, który abdykował. Do przyjęcia papieskiej tiary musiano go długo namawiać. Uległ, bo jego pontyfikat miał być szansą na polityczną i religijną zgodę kończącą wszelkie możliwe konflikty średniowiecznych miast-państw, dworów i kościołów. Godności wyrzekł się, bo jako pustelnikowi brakowało mu zręczności lawirowania pośród rozmaitych sprzeczności politycznego życia, a i przepych papieskiego dworu trudny był do pogodzenia z ideałami pustelniczego życia i ewangelicznej prostoty.
Dante umieścił Celestyna w piekle, widząc go jako człowieka, „co z trwogi wielką skaził się odmową” , ale autorowi „Boskiej Komedii”, słowa te dyktowała żółć wygnania; Celestyn był człowiekiem wielkie prawości i szlachetności, po nim zaś na tron wstąpił Bonifacy VIII, który był zagorzałym przeciwnikiem partii, do której należał Dante.

Słowami Dantego; „ten, który uczynił wielka odmowę” posłużył się Kawafis pisząc wiersz o takim tytule; „Che fece…il gran rifiuto”. Niezwykły papież, niezwykły wiersz;

Dla niektórych ludzi przychodzi taka godzina,
kiedy muszą powiedzieć wielkie Tak
albo wielkie Nie. Od razu widać, kto z nich w sobie ma
gotowe Tak. Wypowiedziawszy je, coraz wyżej się wspina,

wzrasta i w ludzkiej czci, i w zaufaniu do samego siebie.
Ten, kto powiedział Nie – nie żałuje. Gdyby zapytali go, czy chce  
odwołać je, nie odwoła. Ale właśnie to Nie –
to słuszne Nie – na całe życie go grzebie.

(wiersz w przekładzie Zygmunta Kubiaka)