Bitwa o Leningrad stanowi jedno z najważniejszych wydarzeń w dziejach II wojny światowej. To trzymilionowe miasto, drugie pod względem znaczenia w Rosji Radzieckiej, broniło się przez 900 dni. Jego obrona miała wpływ na ogólny wynik wojny. Dokonała się za straszliwą cenę życia miliona mieszkańców i ogromnego zniszczenia miasta. Leningrad stanowił jeden z głównych celów uderzeń wojsk niemieckich na ZSRR. Ten cel został wyznaczony 5 grudnia 1940 roku, gdy gen. płk Franz Halder, szef sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych, na naradzie wyższych dowódców niemieckich sił zbrojnych, wskazał na konieczność uderzenia niemieckich zgrupowań, jeszcze przed rozpoczęciem natarcia na Moskwę, na ustawione na skrzydłach wojska radzieckie, a więc na Kijów i Leningrad. Leningrad był dużym ośrodkiem przemysłowym i kulturalnym, ważnym portem i bazą wojenną na Bałtyku, "pomostem" do państw skandynawskich, bardzo ważnym węzłem komunikacyjnym, łączącym środkową Rosję z Północą. Gdyby Niemcy opanowali Leningrad, radziecki potencjał gospodarczy poniósłby ogromny uszczerbek. Ponadto zostałyby przecięte linie komunikacyjne, łączące Moskwę z Murmańskiem i Archangielskiem - ważnymi portami morskimi, a państwo radzieckie zostałoby odepchnięte od Bałtyku. Dlatego dowództwo hitlerowskie tak uparcie dążyło do zdobycia tego miasta.