Monografia opery poznańskiej zawiera syntezę jej działalności w czasach międzywojennych, epoce PRL-u i III Rzeczypospolitej. Autorka postawiła sobie zadanie skonstruowania narracji uwzględniającej tło społeczno-polityczne wydarzeń. Dzieje placówki pod Pegazem ukazane są w perspektywie przemian oficjalnych koncepcji funkcjonowania instytucji artystycznych w państwie autorytarnym (1919-1939), totalitarnym (1945-1989) i demokratycznym (od 1989). Zderzenie tych koncepcji z rzeczywistością rynku kultury daje obraz tradycyjnych polskich niemożności, rekompensowanych zaangażowaniem tych, którzy decydowali o repertuarze opery i sposobach jego prezentowania. Analiza polityki programowej i poszczególnych koncepcji w zakresie stylu prezentacji muzyki, reżyserii i inscenizacji dzieł operowych wiedzie do realizacji drugiego, nadrzędnego celu książki, jakim jest rekonstrukcja polskiego dyskursu operologicznego w jego związkach z ideologiami artystycznymi oraz teoriami muzyki i teatru. Owa rekonstrukcja, dokonana po raz pierwszy na gruncie piśmiennictwa polskiego, opiera się na szerokim wyborze źródeł z całego omawianego okresu, wśród których są zarówno publikacje fachowe, jak i liczne materiały krytycznomuzyczne. Bazę źródłową książki uzupełniają cenne materiały archiwalne, wyszukane w Archiwum Artystycznym Teatru Wielkiego im. S. Moniuszki w Poznaniu.
Opinie kupujących