22 III 1832 zmarł Johann Wolfgang von Goethe

Był myślicielem, uczonym, mężem stanu, twórcą o wszechstronnych zainteresowaniach; renesansowy człowiek w romantycznej epoce.

”Cierpienia młodego Wertera”, utwór, który miał być indywidualnym lekarstwem na dolegliwości serca przyniósł mu sławę  i rzeszę naśladowców tytułowego bohatera. Ówczesna plaga samobójstw swoją rozległością równać się może z dzisiejszą japońską, o której czytamy w prasie alarmujące wieści.

Johann Wolfgang von Goethe mieszkał w Weimarze, kierował tamtejszym teatrem, a z miasta uczynił centrum literackie i kulturalne. Przez całe życie pisał największy ze swoich dramatów – „Fausta”. Wydanie drugiej części dramatu w 1832 zwieńczyło życie poety.

Ale wraca się nie tylko do jego wielkich dzieł, wzruszenie wywołują małe formy, drobiazgi, tak znakomite, tak przepełnione doświadczeniem, że traktuje się je jako przykład poezji czystej.
W „Nieśmiertelności" Milana Kundery (której bohaterem jest również Goethe) można znaleźć taki poetycki drobiazg i objaśnienie do niego, które potraktować można jako objaśnienie poezji w ogóle:

„Na wszystkich szczytach
Spokój
Z wierzchołków drzew
Dochodzi Cię
Ledwie powiew
Ptaszęta milkną w lesie
Poczekaj chwilę, wkrótce
Spoczniesz i ty.

Idea wiersza - pisze Kundera - jest bardzo prosta; las zasypia, ty także zaśniesz. Powołaniem poezji nie jest olśniewanie zaskakującą ideą, lecz sprawienie, że chwila bytu staje się niezapomniana i godna nietajonej tęsknoty”.