29 III 1937 zmarł Karol Szymanowski

Uznawany jest za najwybitniejszego obok Chopina polskiego kompozytora, ale nas interesują najbardziej jego związki z literaturą, a te są dwojakiej natury.

Pierwsze powinowactwo poprzez wieloletnią przyjaźń i współpracę z Jarosławem Iwaszkiewiczem, drugie poprzez fascynacje antykiem, literaturą i kulturą antyczną.

Ta druga linia otworzyła się przed Szymanowskim podczas podróży na Sycylię (tu kompozytor szedł zresztą śladami Iwaszkiewicza, który Sycylię odwiedzał kilkakrotnie). Spotkaniu z zabytkami kultury na Sycylii, i pogłębionym studiom nad antykiem muzyka polska zawdzięcza cykle „Metopy” i „Mity”, a przede wszystkim napisaną do tekstu Iwaszkiewicza operę „Król Roger „. Specjaliści twierdzą, że „opera ta nie reprezentuje czystego gatunku operowego, stoi raczej na pograniczu opery i dramatu muzycznego, zawiera również elementy oratoryjne, a nawet cechy widowiska misteryjnego”. Zostawmy te trudne kwestie mądrym muzykologom, nam wydaje się ,że sztuce Szymanowskiego (tak, jak i Iwaszkiewicza) towarzyszy przekonanie o jedności sycylijskiego krajobrazu i greckiej sztuki. To jest chyba prawdziwe prawdziwe źródło Aretuzy jego muzyki.

Wyłania się z tej muzyki obraz sztuki wtopionej w naturę , obraz natury, która daje życie sztuce. Jako symbol tego związku potraktować można  teatr w Taorminie. Morze Jońskie i szczyt Etny otaczają grecki teatr  . To, co trwa ,czyli  potęgi natury , stanowi ramę dla tego , co przemija – dla ludzkiego dramatu. To jest właściwa perspektywa; w rzeczywistości, której natura  jest rozległą częścią , ludzkie życie z ciżbą wojen i szczękiem broni jest tylko snem. Widzu, mówią zgodnym głosem architektura teatru, jego naturalne otoczenie i rozgrywającą się na scenie sztuka ,bierzesz udział w krótkim przedstawieniu , patrzysz na własne życie  jak na linię „we wnętrzu  dłoni, której bruzdy są jak wąwozy olbrzymie...” .

Wspominając Szymanowskiego myślimy o źródłach jego sztuki: o wizji natury z wplecioną w nią jedynie nitką ludzkich historii.