14 IV 1986 zmarła Simone de Beauvoir

Długo wahałam się, czy napisać książkę o kobiecie. Temat to drażliwy, szczególnie dla kobiet; i nienowy. W sporze o feminizm dużo już popłynęło atramentu; obecnie walka jest mniej więcej zakończona; nie ma już a czym mówić. A jednak mówi się o tym ciągle. Trudno bowiem uznać, by wielotomowe bzdury, wypisywane w ciągu ostatniego stulecia, wydatnie przyczyniły się do wyjaśnienia problemu. Zresztą, czy w ogóle problem ten istnieje? I jaki problem? Czy w ogóle istnieją kobiety? – tymi słowami zaczyna się przedmowa do, chyba najważniejszej książki w historii feminizmu, ale i również jednej z najbardziej znaczących książek tak „w dziejach filozofii jak i literatury” – jak pisze w temacie Maria Janion.
 
„Druga płeć” – biblia feminizmu – ukazała się drukiem w 1949 roku i z miejsca stała się – jak byśmy to powiedzieli dzisiaj - prawdziwym hitem wydawniczym (sukces książki można łatwo obliczyć: w ciągu pierwszego tygodnia sprzedano ponad 20.000 egzemplarzy, i jednocześnie książka została wpisana przez Kościół Katolicki na Indeks Ksiąg Zakazanych).
 
Dzieło to przyniosło Simone de Beauvoir tak sławę jak i znaczenie równe sławie Sartre’owi (z którym była w nieformalnym związku przez prawie 50 lat) papieżowi egzystencjalizmu i najbardziej modnemu filozofowi tamtych lat.

Praca nad książką "Druga płeć" trwała dwa lata. Simone skończyła ją pisać w styczniu 1949:

Spojrzałam w lustro. Wyglądałam strasznie. Oczy czerwone. Twarz zmięta, na karku niebieska pręga od kurtki, którą Algren dał mi w Gwatemali. Byłam gruba, żołądek spuchnięty od drinków i tabletek pobudzających. Ta książka prawie mnie zabiła.

Swoje życie, które było wielką przygodą intelektualna choć nie tylko (przylepiono jej łatkę skandalistki, głównie z powodu związku z Sartrem) spisała na setkach stron trzech autobiografii: „Pamiętnik statecznej panienki”, „Siłą rzeczy” i „W sile wieku”. W 1986 de Beauvoir umarła. Jej pogrzeb był wydarzeniem, które zgromadziło na cmentarzu Montparnasse w Paryżu całe tłumy ludzi.

W 2006 roku otwarto w Paryżu 37. most na Sekwanie, któremu nadano imię Simone de Beauvoir.