1 V 1900 urodził się Aleksander Wat

Konstanty Jeleński, który znał Aleksandra Wata, pisał o nim;

„świat Aleksandra Wata przypomina przekrój geologiczny – każdy moment rzeczywistości widzi on  jako nawarstwiające się złoża kulturalne, których układ arbitralnie zmienia, po to by na koniec ustanowić ten według niego prawdziwy. (…) Ten poeta erudyta był jednocześnie, jak mało kto ze współczesnych, człowiekiem namiętnie angażującym się , protagonistą , a zarazem ofiarą toczącej się historii. ”
 
Najkrótszą jednak, ale chyba najszerszą charakterystykę Wata zaproponował Stanisław Barańczak;

„Poeta skrajnie somatyczny, ale i zarazem mistyczny. Poeta demonizmu historii, „nienawidzący polityki i zafascynowany przez politykę”, ale i zarazem poeta ponadczasowej transcendencji, jeden z największych współczesnych  liryków religijnych. Poeta bólu i cierpienia, mizerabilista, ale i zarazem poeta zmysłowego piękna rzeczy widzianych, dotykanych, odczuwanych. Poeta powagi i patosu (…) ale i zarazem poeta drwiny z samego siebie i groteskowej błazenady. Poeta pozornie niedbający o formę, ale i zarazem liryk i myśliciel nadzwyczaj wyrafinowany…”

Wat zmarł śmiercią samobójczą 29 VII 1967 w Antony pod Paryżem.

Jacek Kaczmarski poświęcił mu wiersz, z którego fragment cytujemy;

Miłość. Tak, Miłość. Sztuka. Tak, Sztuka,
Lecz Ból, co na pół przecina twarz.
Nikt już świętego Graala nie szuka
I nikt nie broni Wyniosłych Baszt.