3 VI 1949 urodził się Philippe Djian

Swoją pierwszą książkę napisał podczas nocnych zmian, pracując na bramce autostrady. Książkę tą, będącą zbiorkiem krótkich opowiadań, skończył pisać w 1978 roku, ale na jej druk musiał poczekac 3 lata. W 1983 roku wydał swoją pierwszą powieść, wtedy to jego prozą  zainteresowali się filmowcy. W 1986 roku powstały dwa filmy na podstawie jego powieści, ale sławę i rozgłos przyniósł mu dopiero drugi film, zrobiony przez Jeana-Jacques'a Beinex, będącego adaptacją jego debiutanckiej powieści 37,2° le matin. Od tego momentu Djian mógł już utrzymywać się z pisania.
 
Obecnie Philippe Djian uznawany jest za jednego z najważniejszych, obok Michela Houellebecqa (autora min. kontrowersyjnych Cząstek elementarnych), współczesnych pisarzy francuskich. Przedstawmy po krótce sylwetkę tego ciekawego i rownież - jak Houellebecq - niezywkle kontrowersyjnego pisarza (na marginesie warto odnotować, że jedna z postaci powiesci Djiana W stronę niewinności, jest właśnie wzorowana na osobie Michela Houellebecqa, w nieco ironiczny, ale w żadnym razie nie negatywny sposób, jako wielka gwiazda literatury).

Djian urodził się i dorastał w Paryżu, Przez rok czasu studiował literaturę na Uniwersytecie Vincennes, potem zajął się nauką dziennikarstwa w szkole na Rue de Rennes, ale i tutaj długo nie zabawił. Jego celem były podróże (to akurat u pisarza się nie zmieni, o czym świadczy częste zmienianie adresu zamieszkania i nie chodzi tylko o zmianę dzielnicy w mieście, ani nawet samego miasta). W związku z tym zatrudnił się jako robotnik w porcie w Hawr, licząc, że uda mu się dostać na statek do Ameryki Południowej. Ostatecznie wylądował w Nowym Jorku. Dopiero pół roku później udalo mu się wyjechać na wymarzoną podróż do Kolumbi. Razem z przyjacielem  Jerômem Equerem, napisał reportaż z podróży, ale po powrocie do Francji nie był w stanie wzbudzić większego zaintereswoania swoja pracą reporterską. Po powrocie pisał artykuly w piśmie brukowym, pracował w księgarni oraz na wspomnianej już bramce autostrady. Obecnie mieszka w Paryżu wraz z drugą żoną i trójką dzieci.

W swojej prozie, Djian często odwołuje się do gatunku powieści pornograficznej, jednak tak jak np. Henry Miller (z którego czerpie wiele inspiracji) bawi się samą konwencją (inna powieść Djiana Frykcje, ukazująca relację syn-matka, przypomina dość mocno Pianistkę Elfriede Jelinek) starając się pod przykrywką pikantnych i brutalnych opisów, dokonać szeroko pojętej krytki naszej kultury, ukazując ją jako odartą z wszelkich wartości, konsumpcyjną machinę, w której wszystko, nawet drugi człowiek jest towarem na sprzedaż.

Proza na pewno wyczerpująca i kontrowersyjna, ale nie pozwalająca zbyć się milczeniem.