27 VI 1884 urodził się Gaston Bachelard

Zdarza się, że nawet wyjątkowo abstrakcyjna myśl może stać się inspiracją dla twórczości literackiej. Przykładowo, kiedy czytamy taką książkę jak „Wylinka” rumuńskiej pisarki Simony Popescu, powieść pisaną z perspektywy małej dziewczynki, a będącej ze względu na swoją niezwykłą formę czymś na kształt fenomenologii dzieciństwa, nie znajdujemy tutaj klasycznej fabuły, lecz podróż w przestrzeni wyobraźni, co w połączeniu ze zmysłowym wręcz językiem, prowadzi czytelnika do fenomenologii wyobraźni, jaką uprawiał francuski filozof Gaston Bachelard.

Urodzony w 1884 roku Gaston Bachelard, to postać wyjątkowa w humanistycznej myśli francuskiej, i to nie tylko ze względu na swoją osobowość. Trudno bowiem byłoby wskazać dziedzinę w myśli, na której nie odcisnąłby śladu swojej uwagi. Ze względu na szeroki horyzont zainteresowań Bachelarda, można przy jego nazwisku wypisać takie określenia jak: epistemolog, historyk nauki, metodolog, krytyk literacki, teoretyk sztuki, estetyk. Był pisarzem, który z taką sama lekkością pisał o mechanice kwantowej, jak i o literaturze. Bachelard był człowiekiem, który pomimo swojego niskiego pochodzenia społecznego i wynikającej z tego konieczności samodzielnego kształcenia się (fizyką zainteresował się kiedy pracował jako listonosz, zaś później jego myśl skierowała się ku filozofii), zdobył największe zaszczyty w Akademii Francuskiej. W przeciwieństwie do swoich kolegów po fachu, jego wizja naukowca to romantyczny obraz natchnionego badacza, tropiącego błędy i pomyłki rozumu w dziejach ludzkości. Niech za drobny przykład tego posłużą dwie wyrwane - jak to zwykle bywa – z kontekstu sentencje Bachelarda:

„Mieć świadomość tego, że się płonie, to stygnąć”.

„Człowiek nie jest istotą, którą tworzy potrzeba, lecz istotą, którą tworzy pragnienie.”