6 VII 1893 zmarł Guy de Maupassant

Wśród mistrzów rzemiosła pisarskiego w historii literatury, jedno nazwisko błyszczy blaskiem jaśniejszym od reszty, blaskiem doskonałej formy literackiej, ale i blaskiem nauczyciela całych legionów adeptów sztuki literackiej, aż po dzień dzisiejszy. Pytając retorycznie: kto z parających się pisaniem nie zna Gustava Flauberta. Wśród pisarzy otwarcie lub w skrytości ducha inspirujących się twórczością autora „Pani Bovary” na przestrzeni tych wszystkich lat trwania powieści (nie będzie przesadą stwierdzenie, że to Flaubert był pierwszym powieściopisarzem), kilku miało możliwość dosłownego pobierania nauk u mistrza. Pomiedzy nimi, jedno nazwisko zasługuje na równie wielką uwagę, chodzi o Guya de Maupassant'a.

Po raz pierwszy los zetknał ze sobą obu pisarzy kiedy to Maupassant dołączył do liceum w rodzinnym mieście Flaubert'a, Rouen, wtedy też otrzymał od niego pierwsze lekcje rzemiosła. Przyja?ń jaka się wówczas pomiedzy nimi związała, trwała aż do śmierci Gustava w 30 lat pó?niej.  Prawdziwe lata wręcz rygorystycznej nauki pisarstwa pod uważnym okiem autora „Szkoły uczuć”, przypadają na okres od 1872 roku do 1880, kiedy to drukiem ukazał się debiut Maupassanta, przez swojego nauczeciela okrzyknięty mianem arcydzieła, nowela „Baryłeczka”. Rzuciwszy pracę urzednika, od tej chwili Maupassant żył z pracy swojego pióra. Najbardziej intensywna i jedboczesnie właściwa działalność pisarska Maupassant'a zamyka się w latach 1880 – 1891. W okresie tym, pisarz stał się osobistoscią szeroko znaną w świecie literackim, można powiediec że wręcz modnym. Jego twórczość nie ogrniczała się tylko do powieści; współpracował również z prasą pisząc artykuły publicystyczne, których wybór ukazał się w tomie pt. „Kroniki”.

 Jednakże postępująca choroba psychiczna – pisarz najprawdopodobniej cierpiał na schizofrenię – sprawiła że, 1 stycznia 1992 roku, podjął próbę samobójczą. Zmarł w stanie całkowitej demencji, po osiemnastu miesiącach agonii.