27 VII 1946 zmarła Gertrude Stein

W jednej z swoich powieści, opisując pobyt w Paryżu, Hemingway napisał – lapidarnie i jednocześnie celnie wyrażając doświadczenia wielu artystów, których los lub przeznaczenie rzuciło nad brzeg Sekwany -  że był w tym mieście „bardzo biedny i bardzo szczęśliwy”. John Ashbery w swoim ironicznym stylu dodaje, że „kiedy raz mieszkało się w Paryżu, nie można mieszkać potem nigdzie indziej, nawet w Paryżu”. Miasto to od zawsze przyciągało w swoje mury całe rzesze artystów: od najsławniejszych pisarzy jak Hemingway, który ślady pobytu w Paryżu rozrzucił po całej swojej prozie, czy Joyce, który właśnie w tym mieście wydał swojego „Ulissesa”, po najsławniejszych malarzy, wspominając przy tej okazji tylko Picassa. Miasto to w XX wieku stało się wręcz stolicą artystycznej Europy. Nie powinno więc dziwić, że jedna z najciekawszych i najważniejszych amerykańskich powieściopisarek, przyjaciółka Hemingway’a, Gertrude Stein, mając 29 lat przyjechała do Paryża i zamieszkała w tym mieście na stałe.

Gertrude urodziła się w 1874 roku. Studiowała psychologię w Radcliffe Colledge, pod kierunkiem Williama Jamesa. W 1903 roku, przeniosła się do Paryża, gdzie przez pierwsze lata mieszkała z bratem Leo, znanym krytykiem i kolekcjonerem sztuki. Ich dom na ulicy Rue de Fleurus numer 27, stał się znanym na całe miasto salonem sztuki, w którym zafascynowana kubizmem Stein przyjmowała takich gości jak Henrii Maties i Pablo Picasso (częstym gościem, z którym Stein łączyła przyjaźń był poeta Guillaume Apollinaire).

W 1907 roku, Stein poznała swoją życiową partnerkę Alice B. Toklas, z którą mieszkała od 1912 roku do końca swojego życia.

Jest autorką blisko 40 książek, powieści oraz wielu szkiców krytycznoliterackich. W swojej twórczości eksperymentowała z możliwościami języka literackiego, starając się najbardziej poszerzyć horyzont możliwych użyć języka w literaturze; stosowała zasadę „ciągłej teraźniejszości”, polegającą na unikaniu wybiegania w przyszłość czy przeszłość w prozie, zerwała z interpunkcją, pisała przy użyciu jak największej ilości czasowników, zamiast przymiotników i rzeczowników; jej słynne zdanie: „Róża jest różą, jest różą, jest różą” określało jej podejście do sztuki, w którym tkwił mocny nakaz, aby interpretować rzeczy takimi jakimi one są. W historii literatury zapisała się nie tylko poprzez swoje powieści, czy rozważania teoretyczno-literackie, ale również poprzez silny wpływ jaki wywarła jej osoba na kształtowanie się młodych pisarzy amerykańskich z - jak ich sama nazwała - „straconego pokolenia”.