30 VII 1818 urodziła się Emily Bronte

Choć niewielu jest czytelników, którzy nie przeczytaliby, lub nie słyszeli,  o „Wichrowych wzgórzach”, wiedza większości o autorce powieści, nie z winy czytelników, nie wykracza poza encyklopedyczne ogólniki.

Emily Bronte była tajemniczą postacią; stanowiła zagadkę także dla najbliższych jej, dwóch pozostałych, sióstr Bronte.

Tajemnicy tej nie rozwiązuje (świadomie), dotyka (delikatnie), wskazuje na nią (subtelnie) Pascal Quignard w zamieszczonym w „Błędnych cieniach” jednostronicowym apokryfie „Emily”.  Oddaje w nim głos jednej z sióstr pisarki.

Pisze:

„Charlotte Bronte napisała: Emily była najważniejsza w rodzinie. Zawsze blada, milcząca, oczy miała ciemnoszare albo granatowe, piorunujące. Trudno ją opisać; energiczna, pozbierana, żywa, dzika, nieśmiała, nieugięta, egzaltowana melancholiczka, dumna, mało wylewna (chyba że przy fortepianie) (….)Z nas wszystkich ona była najpoważniejsza.
Jej chłód wydawał się czymś nie do ugryzienia, był nieprzenikalny. A jednak była cudownie pociągająca. Nigdy ni spotkałam kogoś podobnego do mojej siostry. Silniejsza od męskiej, prostsza od dziecięcej, jej natura była jedyna w sobie. W muzyce dawała dowody uzdolnień zaiste niezwykłych, bo choć nie miała techniki i nie była wielka pianistką, jej uderzenie, styl i ekspresja były wyraziste.
Uderzenie, styl i ekspresja zdradzały mistrzynię, zaangażowaną duszą i ciałem. Nie brzydziła się cierpieniem i znosiła je w miarę dobrze. Z pokorą przyjmowała choroby. W końcu, w jakiś rok po wydaniu książki, którą całkowicie wzgardzono, nie chciała dłużej żyć .Zniszczyła wszystkie pamiątki, jakie mogły po niej pozostać. Starała się jak najszybciej nas opuścić. Umarła w salonie na kanapie”.

Ten naszkicowany kilkoma zdaniami portret autorki „Wichrowych wzgórz” nasuwa skojarzenia z jej imienniczką, Emily Dickinson; podobna wrażliwość, podobna (przyjęta dobrowolnie) samotność, podobna „obcość”.
Wiersz poetki - „wszystkiego brak…”, bez  ryzyka popełnienia dużego błędu, możemy czytać  jako charakterystykę obu pań"

„Wszystkiego Brak pozwolił mi
Pomniejsze braki znosić-
I mniejsza rzecz niż to, że Świat
Wyleciał ze swej osi –
Lub zgasło Słońce – nie starczała-
Nie było dość mi,
By podnieść głowę znad mych zajęć
Ze zwykłej ciekawości”