2 VIII 1897 urodził się Philippe Soupault

Czasami zdarza się, że podczas obliczania udziałów w jakiejś grupie artystycznej, która w swoim miejscu i czasie, w mniejszm lub większym stopniu zrewolucjonizowała ogólny obraz sztuki, to taki rachunek sumienia zawsze z konieczości pominie, lub nie w pełni odda zasługi każdego z członków grupy. Weźmy na warsztat taki prąd w sztuce jak surrealizm. Wśrod nazwisk które jako pierwsze wymienia się kiedy słyszy się tą nazwę z pewnoscią muszą być takie jak: Apollinaire, kóry przecież skleił z kilku sylab tą nazwę, Breton nazywany „papieżem surrealizmu”, jego główny teoretyk i propagator autor jego „Manifestów”; nie można oczywiście nie wspomnieć o Louisie Aragornie, jednym z czołowych pisarzy i poetów surrealizmu. Lecz jest – musi być  - jedno nazwisko, które mimo że powinno być wymieniane jednym tchem z powyższymi, to jednak - jeśli już w ogóle -  wypowiadane jest zbyt cicho, nieusprawiedliwionym szeptem, napisane gdzieś w przypisie na dole strony mały drukiem, chodzi o Philippe Soupaulta. Ten francuski pisarz, poeta, krytyk jak również działacz polityczy, był - obok Bretona i Aragona – współtworcą surrealizmu. Wcześniej mocno zwiazany – jak prawie wszyscy surrealiści -  z ruchem dadaistycznym, w którym odygrywał aktywną rolę. W 1919 roku wraz z Bretonem i Aragonem założył czasopismo Littérature, w ktorym po raz pierwszy – jak na razie na gruncie literatury - doszły do głosu idee ssurrealistyczne. Razem z Bretonem napisał książkę w której po raz pierwszy, zastosowano najbardziej znaną metodę surrealistyczną, czyli zapis automatyczny, chodzi oczywiście o ksiażkę „Pole magnetyczne”. Jego najbardziej znaną powieścią są „Ostatnie noce Paryskie” i obok takich dzieł jak „Wieśniak paryski” Aragona należą do najwazniejszych osiągnięć literackich strukturalizmu. W 1926 roku Soupault zostaje wykluczny z grupy surralistów.