28 VIII 1749 urodził się Johann Wolfgang Goethe

Johann Wolfgang Goethe; najwybitniejszy poeta niemiecki, gorzej: najwybitnijeszy poeta w skali całej Europy, a do tego: dramatopisarz (chyba tylko Szekspir mógłby się równać z „Faustem” - albo odwrotnie?), prozaik (każdy chyba pamięta wiecznie płaczącego bohatera głośnej powieści Goethego „Cierpienia młodego Wertera”), uczony, polityk (na dworze księcia sasko-weimarskiego pełnił różnego rodzaju funkcje, dochodząc do rangi prezydenta Izby Finansów, kierował teatrem oraz wszystkimi instytucjami oświatowo-kulturalnymi księstwa), ale - powtórzmy – przede wszystkim poeta.
 
Ten wielki artysta zmarł w zupełnym osamotnieniu, opuszczony najpierw przez najbliższego przyjaciela, również wielkiego poetę Fryderyka Schillera, który zmarł w 1805 roku, następnie przez  ukochaną żonę, by ostatecznie utracić także syna. Nic więc dziwnego, że w obliczu takich faktów, szukając wiersza na zakończenie naszych rozmyślań, sięgniemy po słowa mówiące o tęsknocie: 

I czemuż znowu list piszę w udręce?
Nie pytaj, miły, jaka w tym przyczyna,
Bo cóż ci powiem, nieszczęsna dziewczyna...
Ach, wiem, że tych kart dotkną twoje ręce.
Gdym sama, w dali - niech list przypomina,
Że w moim sercu płoną najgoręcej
Zachwyty, smutki, nadzieje dziewczęce.
To się nie kończy - ani nie zaczyna.
I cóż ci powiem? Że o twych ramionach
W snach i marzeniach, i w myśli, i w mowie
Me wierne serce roi potajemnie...
Tak kiedyś stałam w ciebie zapatrzona,
Nie rzekłszy słowa... Cóż rzec miałam - powiedz
-Gdy cała istność spełniła się we mnie.