1 IX 1970 zmarł François Mauriac

Region Bordeaux to niezwykle malownicza kraina na południu Francji, z rozciągającymi się na horyzoncie polami drzew winogronowych, której nazwa zwykle kojarzona jest z najsławniejszym i prawdopodobnie najlepszym winem francuskim na świecie, ale nie tylko... W 1885 roku, w tym regionie urodził się, zaliczany obecnie do największych pisarzy katolickich XX wieku, François Mauriac.

Zadebiutował jako poeta w 1909 roku, ale zasłynął dzięki powieściom pisanym tak zwaną prozą psychologiczną.
„Łatwo jest nie popełnić zbrodni, na których pokuszenie Bóg nas nie wiedzie, lecz każdego dnia przezwyciężać swą naturę, o, do tego nie dochodzi się samemu, bez szczególnej łaski”  - te słowa francuskiego pisarza mogłyby – przy delikatnym uproszczeniu – służyć jako motto do każdej z jego powieści czy sztuk teatralnych. W swojej prozie, silnie nacechowanej wątkami psychologiczymi, Mauriac niczym wytrawny badacz ukazywał toczące się w ludzkim umyśle zmagania - wręcz permanętną walkę - pomiędzy namiętnościami, targającymi ludzką wolą niczym wiatr flagą zawieszoną na szczycie masztu, a zasadami etycznymi i wiarą, pragnącymi nadać kierunek tejże woli. Takimi obrazami pola bitwy, jakimi jest ludzka dusza, w której ścierąją się - jak to opisywał Platon - jej część rozumna i pożądliwa, są takie powieści Mauriaca jak: „Pustynie miłości” czy „Kłębowisko żmij”, powieści, w których ramię w ramię z mistrzowsko opanowana sztuką słowa, idzie niezwykła głębia psychologicznych opisów.

Zacytowane słowa, mogą służyć nie tylko jako motto do twórczości Mauriaca, ale również jako motto przyświecajęce całemu jego życiu. Podczas pierwszej wojny światowej służył jako ochotnik na Bałkanach w szpitalu Czerwonego Krzyża. W czasie drugiej wojny światowej publikował antyfaszystowskie teksty we francuskim podziemiu; w latach pięćdziesiatych na łamach prawicowego tygodnika „La Figaro” otwarcie sprzeciwiał się wojnie w Algierii.

Uhonorowany Wielkim Krzyżem Legii Honorowej w 1958 roku, oraz literacką Nagrodą Nobla w 1952 roku.