4 IX 1896 urodził się Antonin Artaud

Pełne dane personalne tego francuskiego poety, dramatopisarza, jak również aktora, reżysera i jednego z najoryginalniejszych teoretyków teatru (który po stwierdzeniu, że „taniec, a w konsekwencji teatr, wciąż jeszcze nie zaistniały”, w swojej wizji bowiem, której nadał nazwę „Teatru okrucieństwa” stworzył zupełnie nowe oblicze teatru, nadał mu twarz bardziej prawdziwą i osadzoną całkowicie w rzeczywistości - w przeciwieństwie do teatru klasycznego, który był imitacją rzeczywistości, teatr w wizji Artuada miał być rzeczywistością samą), brzmiały Antoine Marie Joseph Artaud.

Maurice Blanchot, jeden z najistotniejszych pisarzy, filozofów, krytyków dwudziestego wieku, w wielu tekstach kreślił słowa, układał medytacje poświęcone w mniejszym lub większym zakresie autorowi „Teatru okrucieństwa”, który ostatecznie zawsze był obecny w jego refleksjach poświęconych próbom dotarcia do istoty poezji lub w myślach starajacych się określić możliwości samego myślenia, przeczytajmy:

„Każdy poeta mówi to samo, a przecież to nie to samo, to coś w naszym odczuciu jedynego. I Artaud ma tu swój własny udział. Mówi coś tak intensywnego, czego nie moglibyśmy znieść”

„Czytając te stronice, uczymy się czegoś, czego poznanie jest dla nas nieosiągalne: że fakt myślenia może być jedynie niszczący: że to, co jest do pomyślenia, stanowi wewnątrz myśli coś, co się od niej odwraca i wyczerpuje się w niej niewyczerpanie; że cierpienie i myślenie są w sposób tajemniczy powiązane”

W przypadku Artuada w istocie tak było; jego myśl wyrosła na glebie jego cierpienia: mając cztery lata, młody „poeta” przeszedł zapalenie opon mózgowych, które pozostawiło po sobie ślady do końca życia - cierpiał na neuralgię, czyli silne nerwobóle, uzależniony przez większość swojego życia od laudanum, ostatnie dziesięć lat spędził w różnych szpitalach psychiatrycznych z powodu zdiagnozowanej schizofrenii (leczono go modnymi wówczas sposobami: elektrowstrząsami, litem, insuliną i rtęcią). W ostatnim roku swojego życia wykryto u niego raka. Zmarł w zupełnej samotności.