28 IX 1873 urodził się Wacław Berent

Pisarz - obok Władysława Reymonta główny przedstawiciel realizmu w literaturze młodopolskiej - tłumacz i poliglota (biegle posługiwał się językiem rosyjskim, niemieckim, francuskim oraz włoskim, podjął się ponadto nauki języka angielskiego oraz łaciny średniowiecznej) Z wykształcenia doktor nauk przyrodniczych (napisał pracę doktorską z dziedziny ichtiologii). Ukończył Uniwersytet Przyrodniczy w Zurychu i Monachium.

Z wielu powieści jakie napisał, jedna z nich nosząca tytuł „Kredowe koło” (lub „Zamknięte koło)  trafiła do ognia. Prawdopodobnie Berent opisał w niej zawód miłosny jaki przeżył w związku z osobą młodej poetki Bronisławy Mierz, w której przez długi czas był zakochany, a która wyszła za innego. W zadedykowanym Berentowi wierszu „źródło”, poetka sugestywnie pisała: 

"I z wolna na falach wiatru
przepływają do mnie wspomnienia - dalekie,
rozpłynięte echa przeszłości; a w myślach mi powstaje
całe to życie minione: utraconego szczęścia wiecznie
żałosna historia...pamiętam ją i rozumiem."

W swojej twórczości był zdeklarowanym przeciwnikiem pozytywistycznych haseł w filozofii oraz romantyzmu w sztuce. Na kartach powieści „Żywe kamienie” (uchodzącej za jego główne dzieło), w tej erudycyjnej, pełnej metafor prozie ukazywał zagrożenie jakie dla wartości moralnych niosą ze sobą wszelkie rewolucje.

Lecz w historii literatury zdecydowanie zapisał się jako pierwszy tłumacz najważniejszego dzieła Fryderyka Nietzschego „Tako rzecze Zaratustra ”. O przekładzie Berenta, bardziej można mówić w kategoriach parafrazy niż pracy translacyjnej, bowiem pisarzowi udało się w swoistej stylizacji językowej przedstawić dekadencki klimat sztuki okresu Młodej Polski, sprawiając że to niezwykłe dzieło, przemówiło zupełnie nowym językiem.