4 XII 1975 zmarła Hannah Arendt

W notkach biograficznych, zwykle umieszczonych na tylnej okładce książki, zwykle mówi się o niej jako jednej z najważniejszych intelektualistek XX wieku. W tym stwierdzeniu, noszącym już pewne ślady zwykłego komunału i to tylko dlatego, że widnieje ono w każdej notce poświęconej tej pisarce (w tej też), z pewnością nie ma zbyt wiele banalnej treści, a nawet wręcz przeciwnie; swoją postawą, swoimi pismami, Hannah Arendt jak najbardziej zasłużyła na ten pseudo – truizm. Jej twórczość wywarła szczególny wpływ na filozofię, politykę oraz refleksję etyczną jako wiążącą (w sensie łączącą i tworzącą zobowiązanie) obie te dziedziny ludzkiej działalności intelektualnej i zdecydowanie praktycznej. Poprzez wnikliwe analizy społeczno – politycznych sił określających obraz współczesnego świata, stojąc z pozycji antytotalitarnej, pozycji osoby zaangażowanej w obronę praw człowieka, celnie wskazywała wszelkie zagrożenia dla wolności ludzkiej.

Dzieciństwo spędziła w Królewcu, w zamożnej rodzinie pruskich Żydów; w latach 1924-1929 studiowała filozofię w Marburgu, Freiburgu i Heidelburgu, pod kierunkiem Heideggera, Husserla i Jaspersa. Przez pewien okres, jako studentka była kochanką Heideggera, a do końca życia, z przerwą spowodowaną wstąpieniem przez filozofa do NSDAP, utrzymywała z nim bliskie kontakty. W 1933 roku wyemigrowała do Paryża, gdzie, jako Żydówka, została internowana w 1940 roku przez władze francuskie; uciekła z obozu i przez Hiszpanię dostała się do Stanów Zjednoczonych. W czasie wojny publikowała w czasopiśmie "Aufbau", a w latach 1945-1949 powstało jej trzytomowe dzieło Korzenie totalitaryzmu. W ciągu kilkunastu miesięcy przyniosło jej światowy rozgłos. Arendt stała się jednym z najgłośniejszych myślicieli politycznych swojego czasu. W 1963 roku, będąc obserwatorem procesu zbrodniarza Adolfa Eichmanna, napisała głośną książkę Eichamnn w Jerozolimie, która odbiła się głośnym echem wywołując szeroką falę krytyki. Myśl filozofki zawsze łączyła się z ludzkim istnieniem, co zbliżało ją do panującego na intelektualnych salonach egzystencjalizmu w latach zaraz po drugiej wojnie światowej, a czego ślady widac w niedawno wydanym zbiorku esejów Hannah Arendt Salon berliński i inne eseje.  Arendt należała do tych nielicznych filozofów, którzy z niewysłowioną pasją w swojej refleksji podejmujących kwestie polityczne i etyczne, lokowali się poza dominującymi sporami teoretycznymi i podziałami ideologicznymi.