24 XII 1798 urodził się Adam Mickiewicz

O Adamie Mickiewiczu piszemy już w naszym kalendarium 26 XI – tam o śmierci poety, tutaj  więc o momencie narodzin nie człowieka, a poety.

Jest takie miejsce w „Dziadach cz. IV„, kiedy Gustaw opowiada o odwiedzinach rodzinnego domu;

„Niedawno odwiedzałem dom nieboszczki matki,
Ledwie go poznać mogłem ! już ledwie ostatki!
Kędy spojrzysz, - rudera, pustka, zniszczenie!
Z płotów koły, z posadzek wyjęto kamienie,
Dziedziniec mech zarasta, piołun, ostu zioła,
Jak na smętarzu w północ, milczenie dokoła!” 

Ten typowo romantyczny krajobraz to także krajobraz duszy młodego poety i jego, jak najbardziej autobiograficzne wyznanie. Mickiewicz rozpoczynał od ruin! Mickiewicza stworzyły ruiny! I daje temu wyraz na początku poetyckiej drogi.

Inny poeta, już w XX wieku powie o sobie podobnie; „te fragmenty wsparłem o moje ruiny” . To Eliot w wielkim poemacie „Ziemia jałowa”. „Zbiorowisko ruin” – taki emblemat zaproponował Flaubert  na grób Emmy, bohaterki jego „Pani Bovary„ I jeszcze jeden poeta; Kawafis: „Tu cokolwiek wzrokiem ogarnę, ruiny mego życia czarne widzę…”.

Ruiny - rzecz arcyromantyczna. Rzeka ruin, na obrzeżach której wyrastają potężne dzieła. I jednym z nich jest dzieło Mickiewicza; nie tylko to zapisane na kartkach książek, także to czynione poza książką; pisał przecież – „trudniej dzień dobrze przeżyć, niż napisać księgę„.