27 XII 1953 zmarł Julian Tuwim

Bardzo popularny poeta w dwudziestoleciu międzywojennym; wtedy „mówi się Tuwimem”, (Tuwim pisze piękne liryki), wtedy „bawi się Tuwimem” (Tuwim pisz teksty kabaretowe i satyryczne). Tuwima lubi się, bo jego poetycka mowa jest prosta, inspirowana twórczością innego klasyka – Staffa. Tuwim jest jednym z założycieli grupy poetyckiej Skamander, która klasyczną prostotę  manifestuje.
W czasie wojny przebywa w Nowym Jorku – wtedy pisze „Kwiaty polskie” – cieszący się onegdaj wielką popularnością wielki poemat. Po wojnie wraca do Polski, dalej pisze i tłumaczy; polszczyzna zawdzięcza mu wiele przekładów z literatury rosyjskiej. (Wybór dzieł. Poezje).


To czas przeszły; takiego Tuwima czyta się wciąż mniej i mniej, ale jest i czas teraźniejszy tego poety,i ze spokojem mówić można o jego czasie przyszłym; to wiersze dla dzieci. „Lokomotywa”, „Ptasie radio”, ”Słoń Trąbalski”, „Bambo” – to wiersze, które dzieci czytają wciąż i wciąż z uczuciem błogiej pewności, że zostały napisane dla nich właśnie przez jakiegoś Tuwima zupełnie przed chwilą, by je zabawić. Każdy wybór wierszy Tuwima, jak choćby te - „Najpiękniejsze wiersze dla dzieci„, "Wesołe wierszyki" - pokazuje, że twórczość ta ma przed sobą długą i jasną przyszłość.

Dlaczego? Może to prostota – ta, która brzmi dziś dla nas głucho w skamandryckich wierszach, tu, w wierszach dla dzieci jest lekarstwem, skarbem, czystą radością...