30 XII 1865 urodził się Rudyard Kipling

Urodził się w Indiach, ale był pisarzem i poetą angielskim. W roku 1907 otrzymał literacką Nagrodę Nobla, za, jak napisano, „zmysł obserwacyjny, dojrzałość idei i wybitny talent prozatorski„.

Sławę przyniosły  mu  dwa zbiory fantastycznych opowieści: "Księga dżungli", napisana w 1894 r.  i "Druga księga dżungli", napisana w rok później. Pisarza chwalono; "w książce tej, napisanej z pasją i umiłowaniem przyrody, trudno uchwycić granicę między baśnią o zwierzętach, a obserwacją - opisem życia puszczy".
Księgę dżungli wydaje się do dziś i stale cieszy się ona wielkim powodzeniem u dziecięcej publiczności.

Inaczej z książkami dla dorosłych. Kipling był pisarzem, który już na początku pisarskiej kariery zaangażował się w gloryfikację angielskiego kolonializmu. Pisał wiersze, które dziś, w dobie politycznej poprawności nie miałyby chyba szans ukazania się w prasie, a może się mylimy i wystarczy iskra, by słowa takie jak niżej znów pojawiły w glorii na łamach czasopism i gazet;

„Oto droga, którą kroczą Biali Ludzie
Wyruszając by oczyścić kraj (…)
To dobrze dla świata kiedy Biali Ludzie
Przemierzają ramię w ramię jego drogi!”

Był heroldem polityki kolonialnej i chyba łatwo dość szło mu przymykanie oka na, delikatnie mówiąc, wpadki, potknięcia i wynaturzenia tej polityki. Bo też według Kiplinga nie tyle o politykę tu szło, ile o ideę. Ideę tę opisał zaś wnikliwie, poświęcając także kilka akapitów Kiplingowi, Edward Said w fascynującej książce „Orientalizm ":

„Bycie Białym Człowiekiem było zatem i ideą, i rzeczywistością. Wymagało zajęcia racjonalnego stanowiska w stosunku do białego i niebiałego świata. Oznaczało mówienie w określony sposób, zachowywanie się zgodnie z pewnym kodeksem, a nawet doznawanie takich a nie innych uczuć. Oznaczało określone sądy, oceny i gesty. Było formą władzy, przed którą niebiali, a nawet sami biali powinni się pokłonić„.

W I wojnie światowej pisarz traci jedynego syna. Wspominamy o tym dlatego, że Kipling jest autorem przywoływanego często „Listu do syna”. Biograficzny kontekst pozwala czytać te słowa z większym jeszcze przejęciem;

„Jeżeli zdołasz
zachować spokój,
Chociażby wszyscy już go stracili,
Ciebie oskarżając;
Jeżeli nadal masz nadzieję,
Chociażby wszyscy o Tobie zwątpili (…)
Jeżeli umiesz czekać bez zmęczenia, (…)
Jeśli potrafisz przegrać
I zacząć wszystko od początku , bez słowa,
Nie żaląc się że przegrałeś (…)
Jeżeli potrafisz spożytkować każdą minutę,
Nadając wartość każdej przemijającej chwili;

Twoja jest ziemia i wszystko, co na niej   
I – co ważniejsze – synu mój –
Będziesz człowiekiem.„