Łucja Dudzińska „Samotność kinomana. geneza” Łucji Dudzińskiej, wiersze z lat 1972-1998. str. 98, FONT, Poznań 2022
NOTY :
Odkrywam przed Tobą – mój czytelniku swoje korzenie i dzielę się niepublikowanymi wierszami z lat 1972-1998. Moje słowa, to wyraz rozterek i problemów codziennego życia, które mnie ukształtowało. A teraz wiem,
że też kształtowało poetycką drogę. Słowa te komentują, rozglądają się, aby formułować i badać stany. Stanowią wyraz tęsknoty, samotności, weryfikacji ideałów oraz nabywanej wiedzy. Próbują „zadomowić się wśród pięciu żywiołów”.
Łucja Dudzińska
W poezji polskiej XX wieku najbardziej wpływowa była linia jasności i konceptualnej metafory. Później założenia estetyczne się skomplikowały.
Łucja Dudzińska lubi powoływać się na poetów takich jak Julian Przyboś czy Anna Świrszczyńska, ale jej głos to nie zakładanie nowych światów tylko próba szukania ścieżek wśród chaosu. Słowa są szukaniem. Jest tu też miejsce na odruch niezgody, przekorę a nawet dowcip i grę, jak w tytułowym wierszu Samotność kinomana.
prof. Anna Nasiłowska
.
Opinie kupujących