„Postkolonialny wiersz miłosny" to hymn na cześć pożądania i głos sprzeciwu wobec prób wymazywania kolonialnych krzywd. Jednak zamiast rozliczeń Natalie Diaz proponuje intymną i ekstatyczną przyjemność, przeżywaną na przekór opresyjnym porządkom. W jej wierszach z ran zadanych Rdzennej ludności wyrasta potencjał przemiany i doświadczania bliskości, która przekracza iluzję jednostkowości i upłynnia materialne granice. Miłość jest tu formą elektryzującej transmisji pomiędzy ciałami – ziemi, wód, języków, bogów, krewnych i kochanek – zdolną przebić się przez pozornie nienaruszalne struktury dominacji. Diaz myśli językiem, w którym pragnienie stanowi siłę napędową naszego istnienia i drogowskaz kierujący nas w stronę wolności.