30 kwietnia 1633 roku nad Dunajem wybuchły bunty w armiach Bernharda i Horna. Niezadowolenie spowodowane było zaległościami w wypłacie żołdu. Żołnierzom nie wypłacano pełnego żołdu od 1631 roku. Zalegano im też z wypłatą obiecanych premii za udział w bitwach pod Breitenfeld i Lützen. Dyscyplina w wojsku stawała się więc coraz gorsza, co pokazała kampania księcia Bernharda we Frankonii i czterodniowe grabieże i mordy w Landsbergu nad rzeką Lech. „Czasami udawało się utrzymać żołnierzy pod całkowitą kontrolą, jednak skutkiem tego zdychali oni jak psy z braku pieniędzy i jedzenia. W niektórych miejscowościach żołnierze chodzili na wpół nago, a pod murami miast kopali sobie jamy, w których starali się przetrwać. Kiedy i to nie pomagało, a na dodatek skończyły się pieniądze i zapasy żywności, żołnierze dopuszczali się wbrew wszelkim zakazom i wyrzutom sumienia grabieży i tak już ciężko doświadczonych mieszkańców okolicznych prowincji. W ciągu nadchodzącego półrocza drastycznie zwiększyła się liczba kradzieży i napadów”. Oddajemy do rąk Czytelników drugą część naszej pracy, której pierwsza część: „Ratyzbona 1633. Kampania zimowo-wiosenna ks. Bernharda Weimarskiego i Gustawa Horna”. Całość miała ukazać się w jednym tomie, ale z przyczyn obiektywnych tak się nie stało. Podział taki jest podziałem sztucznym, gdyż wymuszony został niedyspozycją jednego z autorów. Autorzy kontynuują zatem narrację przerwaną w pierwszej części. (opis wydawcy)