Niespełna dwudziestopięcioletni Rudyard Kipling u progu pisarskiej sławy, w roku 1889, rozpoczyna roczną podróż dookoła świata. Wyrusza z Indii, gdzie mieszka jako poddany Brytyjskiej Korony.
Poznaje Birmę, Chiny i Japonię, aż wreszcie, przemierzywszy Ocean Spokojny, dociera do Stanów Zjednoczonych. Zapiski z podróży publikuje – pod nagłówkiem „listy” – w czasopiśmie „The Pioneer”. Nie jest to jednak epistolografia – opowieści Kiplinga to pełnokrwiste reportaże, pisane lekkim piórem, ciekawe, bogate i przezabawne: żywy i prawdziwy obraz świata Wschodu i Zachodu przełomu wieków. A do tego opis obyczajów i zadziwiająca galeria indywiduów, jakie tylko w takiej podróży można spotkać: obieżyświatów, mistyków, nawiedzonych kaznodziejów, kapłanów, pijaków i pań lekkich obyczajów, arystokratów, bogaczy z urodzenia i nowobogackich, kupców i farmerów, służących i obsługiwanych.
W Listach z Ameryki nie braknie wizyty w spelunkach i szulerniach San Francisco i partyjki pokera w podejrzanym meksykańsko-chińskim towarzystwie – z morderczym akcentem końcowym. Autor przeprawia się przez Góry Skaliste pociągiem, który chybocze się na drewnianych wiaduktach nad przepaściami i ledwo sunie sypiącym się tunelem; wędruje po Parku Yellowstone wśród wodnych i błotnych gejzerów; zgłębia nauki mormonów znad Słonego Jeziora; łowi łososie w zimnych rzekach Oregonu; opisuje surowe życie osadników na prerii; zstępuje do piekieł rzeźni w Chicago; snuje rozważania o sensie amerykańskiej demokracji, rasizmie, segregacji, pijaństwie, nędzy i bogactwie. Szuka rozrywki, zabawy i towarzystwa. I znajduje. A czytelnik w Listach z Ameryki znajduje to, co w częściach poprzednich: Listach z Birmy i Chin oraz w Listach z Japonii już znalazł, a co w dobrej literaturze liczy się najbardziej: porywającą opowieść.
Opinie kupujących