Nie pójdziesz tam ze mną

Nie pójdziesz tam ze mną – Historie rodzin, które przetrwały najtrudniejsze doświadczenie w życiu – odejście dziecka w wyniku śmierci samobójczej. Jak nauczyć się żyć po nieodwracalnym? Opowieści w tej książce pomagają uśmierzyć ból, upamiętnić utraconych najbliższych, złagodzić poczucie winy, które niemal zawsze towarzyszy rodzinie, zdjąć z niej piętno. Niektóre pytania zadawane sobie przez rodziców po stracie dziecka pozostają bez odpowiedzi, ale zastanawianie się nad nimi to dla nas cenna lekcja uważności na drugiego człowieka. Każdy ma w sobie potencjał, aby pomóc osobie w kryzysie. Nie pójdziesz tam ze mną to historie rodziców, którzy wiedzą, że żałoba to życie, bo bierze się z więzi, bliskości, uczuć. Z miłości. „Chodzi o to, by na tym Mount Evereście bólu, który odgradza cały świat, znaleźć małą drabinę i powoli z niego schodzić”. – Halszka Witkowska Żałoba jest jak współlokator, który wprowadza się do naszego życia i podąża za nami krok w krok. Do łóżka, do łazienki. Je z nami śniadanie, potem razem myjemy zęby. Idzie z nami po zakupy, do pracy. Przeszkadza nam. Chociaż przez chwilę chcielibyśmy pobyć sami. Po jakimś czasie orientujemy się jednak, że ten współtowarzysz nadal chodzi z nami do sypialni, ale już nie jemy razem obiadów. Robi nam coraz dłuższe przerwy od swojej obecności. Potem może się wyprowadzić i tylko wpadać w odwiedziny raz na jakiś czas. Zwykle nieproszony. Nic nie da, że zaryglujemy drzwi i będziemy udawać, że nas nie ma. Wtedy wejdzie przez okno. Można mu powiedzieć: „No dobrze, znamy się, więc zapraszam. Usiądź, napijemy się herbaty, popłaczemy razem, a później znów pójdziesz do siebie, dobrze?”. Nauczymy się go traktować jak gościa, a nie jak intruza. – fragment książki