Geograficzno-historyczny region Galicji Wschodniej wyróżnia się nadzwyczaj bogatym dziedzictwem wielu kultur, ukształtowanym w warunkach długotrwałej koegzystencji różnych społeczności etnicznych i wyznaniowych. Dawna ziemia halicka, stanowiąca podstawowy obszar średniowiecznego księstwa ruskiego, po przyłączeniu w połowie XIV wieku do Królestwa Polskiego, zachowała odrębność jako Ruś Czerwona, późniejsze województwo ruskie w państwie polsko-litewskim.
W krajobrazie kulturowym wyraźne ślady pozostawiło trwające niespełna półtora wieku panowanie austriackie. Tworząc przy zapoczątkowanym w 1772 roku rozbiorze I Rzeczypospolitej kraj koronny Królestwa Galicji i Lodomerii ze stolicą we Lwowie, władcy habsburscy nawiązali do dziedziczonego epizodu średniowiecznych rządów węgierskich w tym księstwie. Wschodnia część tego regionu stanowiła etnicznie ruski (później ukraiński) obszar z przewagą ludności polskiej i żydowskiej w miastach. W dobie galicyjskiej autonomii (1867–1918) wystąpiła dominacja polska w sferze polityki i kultury. Ożywiła się też znacząco społeczność ukraińska, związana z Cerkwią greckokatolicką.
Wojna polsko-ukraińska o Lwów i Galicję Wschodnią zaostrzyła stosunki polsko-
-ukraińskie w niepodległej Polsce, pomimo prób porozumienia. Niemiecko-sowiecka agresja na Polskę w 1939 roku, wywołując II wojnę światową, naruszyła tradycyjną tożsamość regionu. Dokonana przez nazistów eksterminacja galicyjskich Żydów oraz przesiedlenie ludności polskiej w rezultacie powojennej zmiany granic państwowych zmieniły gruntownie etniczną strukturę regionu.
Uzyskał on nowe oblicze w niepodległej od 1991 roku Ukrainie, zmagającą się obecnie z brutalną agresją Rosji.
Opinie kupujących