W kulturze chińskiej granica między ,, swoim,, i ,, obcym,, postrzegana była bardzo wyraźnie już w czasach przedcesarskich. Jądrem kultury chińskiej, jej sieci znaczeń i symboli był tzw. Pięcioksiąg Konfucjański.Jest to pięć klasycznych dzieł chińskich stanowiących podstawę nauczania i wyznaczających dogmatyczne podstawy myśli konfucjańskiej. Zawarta w nich wizja świata prezentuje Chiny jako Tianxia - to co pod niebem, świat zaś postrzegany jest jako jednorodny i pozbawiony jakichkolwiek odmienności czy różnic kulturowych.W efekcie wszyscy, którzy nie reprezentowali chińskich wartości i tradycji uważani byli za barbarzyńców,zaś chińska elita podkreślała swą wyższość wynikającą z przynależności do uprzywilejowanej grupy kulturowej, wyróżniającej się również wyglądem. Panuje powszechne przekonanie, że dopiero za czasów Dynastii Tang (618-907r. n.e.) nastąpił prawdziwy rozkwit kontaktów Chin ze światem zewnętrznym, a zwłaszcza z ,,Zachodem,,. Nie ulega wątpliwości, że w historii Chin okres panowania tej dynastii jest wyjątkowy, zarówno pod względem politycznym i gospodarczym,jak i kulturowym. Często określany jest jako ,, złoty wiek,, cywilizacji chińskiej, podczas którego państwo osiągnęło najszerszy zakres terytorialny w swojej dotychczasowej historii, a wszystkie niemal gałęzie sztuki i rzemiosła, od poezji i muzyki, po produkcję luksusowej ceramiki, wyrobów ze złota i srebra czy szkła, przeżywały okres rozkwitu.Czasy te były jednak wyjątkowe również pod względem rozwoju kontaktów międzykulturowych.

                                                                                                                                                                                           (Fragm.Wstępu.)